Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/118

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

բականների ձեռքով է գրվեը Մենք կարոգութ ի 1 ունենք պաս։տմութեան հազոբդաձից ՝Դ ՔԻ քայլ առաջ գնար Այդ պաամու թիէըք նկարագրելով $ իրանի մարդասպանութիէձները, չէ ասում թէ նա քրիստոնէութեան թշնամի էր ն աշխատում էր քնքել այդ կրօնը» Ընգհակառա1լն, նա ինքը պատմում է թէ ինչ չքեգ հանգէսներով Տի բանը ուղարկեց Ցուսիկէն Կեսարիա կաթողիկոս ձեռնադրվելու ն ինչ ըԱդոաելութի&։ &ոյԾ աուեց նրան վերադարձին։ Մենք տեսնում ենք և այն, որ Օուսիկէն սպանել տալուց յեսւոյ Տիրանը աշխատում էր արմանաւոր յաիրգի ձեռքը յանձնել կաթոգիկոսութիւնը ե. իր մօա կանչեց հերոանի ՜հանիէլ եագիսկոպոսին, Սրան էլ սպանել տալուց յեսւոյ

կաթոգիկոսութիւՖբ չը վեբացաւ։ Նշանպ֊

կում ( որ չը կար հալածանք քրի ստոնէութեան դէմ։ Հայոց թագաւորը աաքեն յարմարութիւն ունէր նոր կրօնը վերացնելու, բայց

չը վերացրեց» ԻնչՏւ,

Հայաստանի քաղաքական դրութի ւնը չէր փոխվելնա շարունակում էր Տեալ

կոուախնձոր երկու հզօր հարեասէ/ների

Պարսկաստանի և Ցոմհաստասնի մէֆէ հայոց արքունիքը պիտի այդ իրոդռլթիւնը միշտ

աչքի առֆե ոանենար։ Միշտ մի հասնը հարց

էր ճնշում նրանում պէտք է նախապատ֊