ւ ա ի1էէ1ւ աս։Ի ։հր տզգեցութինբ պիտի դերակշոող Դանդիսանայ, Երկբի շահերը պաԴանգում էին որ երկու ա գդեցութիւններն էլ աա՚ն Դաւասարակշոված լի՛նենք որ Դգօբ Դարևաններից ոչ մէկը առիթ չանենայ կաս֊ \
կ ածելու» Պարսկաստանն ու Բիւզանդիաայն շարունակ ընգԴաբվում էին իրար Դետ և նրասնց պատեբաալքէների ամքէհագչխաւոր աոիթներից մէկն էր Հայաստանի վրա ։ոիրապետելը, Երկու թշնամի պետութիւՖների
մէջ կոուսքիտնձոր դարձած երկշւի դրութիւնբ, իԴարկէ, շատ դժոլար պիտի լինէր, մաւ/նաւ
անդ որ աչոդութինր կամ մէկի կոդ&ն էր թեքվում) կամ միւսի
՛հեռ, նոր էր քրիստոնէութինը մտել Հայաստան, դեռ գրիգր Լուսաւռրիչը կենդանի էր, երբ Պար։ւկաաւաանի դաԴը բարձրահալ ՇապուԴ երկրորդը, այն սարսափելի մարդը, որ քրիստոնեաների պաաուԴասը դարձաւ յ ԵապուԴը դեռ շատ երիտասարդ էր, բայց գտնվում էր պարսիկ Դոգևորակա նութեան ձեռքին, որ սկսեց գործ ածել նըբասն՝ իր ֆանատիկոսակքսն ձդաոայքեեբբ իրագործելու Դամար։ Ջբտդաշտականութիւնը աԴաւոր պատեբագմ յայտարարեց քրիստո |
նէութեան դէմ։ Պարսկաստանի մէֆ գտնվող քրիստոնեաներբ կոտորածի ենթարկվեցին, ԵապուԴբ յարձակվեց իր արեմտեան Դարեա
