այն կաթողիկոսները, որոնք Լուսաւորչի տասից չէին, կէսզմամ էին տեղ։ական, պաԴպտնողական կուսակցութիւն , որ ոչ միայն չէր ուզում վերքսնորրգչական ցԱցուձքներ ա ոաքա՚ցնել երկրի մէչ, այլ և ձգտում էր Դակակշիռ կազմել չափազանց յուԱասիրութեան դէմ, ազգային բհաւորութիւն տալով քրիքտոնէութեան և հաշա Տհալով աշխարԴական իշխանութեան Դետւ հԼյսպիսով այդ կուսակցութիւնը աւելի մօտիկ էր պետական շաԴերինք և ուժեղ ու ստուար պարսկական կոլ
սակցութիւնը կարող էր գոԴ նրքսնով»
Եկեղեցականս այդ քաղաքականութինը հաճելի պիտի լինէր և ք/ապուԴի Դամար, որ հալածում էր ոչ այնքան քրիստոնէութինը, որքան նրա աոարւսծած յոլԱասիրութիւձւըւ Եւ
իրաւ, մենք տեսնում ենք որ ամեն անգամ, երբ Հայաստանը ենթարկվում էր յոճական կուսակցութեան, պարսիկները սկսում էխն շարժվել, վնասներ ԴասցԱել հայերին է Խոսքովը, Վրթանէոին իր բարձակից դարձնողը, մի քանի անգամ Հայաստանի վրա պարս֊
կռւկռքհ արշաւանքներ բերել տուեց, թէև խաղաղասէր էր և չար միտք չուՖէր պարսիկների դէմ, մինչդեռ Տիրանը, Ցուսիկին սպանողը, Պարսկաստանից աիւկցութիւն սաացաւ՝ Դիլսիսային ցեղերի արշաւանքը լետ մղելու Դամար» Յուական ազդեցոաթիւ֊
