Դամար այդ ոգեորութիւնը այ՛նքա՛ն օրինակա՛ն և Դասկանալի է, որ ներսէսի ձեոնարկութիւնները միայն հիացմունք կը պատճառէին, եթէ այղ փայլուն ղործունէութեան Դեսւ զուգընթացաբար պետութիւնն էլ առաջագիմէը, ուժեղա՛նար գեղեցիկ կարգ ու կահոնով, կե՛նսունակ ԴիէՌարկութիւններով» Տարաբախտաբար այդպէս չէր. ներսէսը հընացած շորի վրա կարկատաններ էր միայն Դրել, բարեգործութիւնը աճում և զարգահում էր ի Դաչիւ և ի ֆւաս պեէոութեան» Երկիրըւ աալով խոշոր միքոցհեր վանքերին, անկելանոց՛ներին, փոիարէնը ոչինչ չէր սաանում ասիականութեան մէ կոշաացած մի ժողովրդի Դամար չէր կարող փրկարար լինեչ աքկ Դանղամահքը, որ մարդ դժբաիւաութեսՏս ղէպքում պաարաստ կը դան։ մի կաոր Դասաբակական Դաց. բնգհակառակն, այդ Դանղամահքը աւելի ծուլութին» ն ձրիակե֊
րսւթիւն պիւոի սովորեցնէր ժողովրդին»
ներսէսր, այո, նշանքսւոր գործիչ էրթ բայց և միակողմանի» Լինելով Դայոց աչխարԴի միակ Դեւչինակաւոր, բարենորոգիչ ոյժը, նա կարծեց թէ պարսկական և բիւզանղական ազդեցութիւնների մրցման այդ դաշաում կարելի է և նպաաակայարմար է ամրոդք երկիրը մի վանք ղարծներ նա չիմացաւ, որ
