Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/149

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

թագաւոիքերից մէկին սէսսցնեչոլ համար» նա ասում է թէ հապը մամհկութիւնից դեհրի» էր նուիրված. այղ դևերը բնակվում՝ էիք նրա ծույուէք օձերի կերպարանքով» 0֊

ձերը համարձակ դարս էի։ սողում հապի

ծոցից և ամենքը տեսնում էի։ Նրանց մի

միայն այն ժամանակն էիննրանք թակվում

I իրանց անդը, երբ ներս էր մանում ներսէսը։

Յունական կուսակցութիւնը վւստաըանում էր էր էր սիրած թագաւորի» և այն պատճառով, որ նա մ։ շատ նշանաւոր և դե

գեցիկ գործ կատարեց» Հայաստանը գրիգոր Լուսաւորչի ժամասնակից Կեսարիայի մի թե

մի. էք է հայոց կաթողիկոսները պիտի Կեսարի։,,յի յոյս հոգևորականութիլկից ընգունէի» իրանց ձեոհադրութիլ՚Աը և այդ պատճառով հարկադրված էի. գնաև Կեսարիա։ Ներսէսի մահից յետոյ հապը վերացրեց այդ կարգը. հայոց կաթողիկոսը իր երկում, իր հոգևորականների ձեռքով օծվեց։ ՀասկանաԱ՝ է թէ էնչ վրդովմունք պիտի գցէը այդ քայլը Կեսարիայի յոյն կգերականութեան

մէչ» Այնտեղից յանղիմանութեան թուղթ են դրում հապին, բ»սնագբում են նրպն և նոր կաթողիկոսի», և Փաւստոսը, պատմելով յունական կղերի այդ արարքը մեծ եբկիւղածութեամբ, իր կողմից էլ աղգայի» դժբախաոութիւն է համարում հապի այդ գործը»