Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/184

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

 161 քԻն Ի՚Կ Քայ1երԽ մ։ Կօր և հեդինակաւոր

աքակից ու հովանաւոր ունէր։ Այդ բւա կան չէ, հայոց թագաւով էլ միացալ նոյն մտքին, Ղյէլյ էչ նոյնպէս դդացել էր <քաւ/ա։ Նակի մեծ պահանքրյ ՛հա Լոամշապոլհ թա֊

դաւորն էր,

Ջորրոգ ալարի վերքերում ն հինգերորդի կդր կայ մի փոքրիկ շբքան, երբ Հայաստանը մի աէսովոր տեսարան էր հերկայացնում։ Ղ՚ա Լոամշասպուհի թաալաւորութեան շրքանն է. Երկիրը խաղաղվեց, այլ ևս հերքին խոովութիլկների և պասոերաղ&ներ։ դաշս, չէր ներկայացնում. Ի՞նչ հրաշք էր գա։Անշուշտ, շատ բան կախված էր թաղալո բի ասնձնաւորութիւնից, նրա կառավարչական կարողութիւնից։ Բայց այդպիսի հանգամասեքԵերը վ&ոական կարող են լինել միայն մի բոլորովին ամսկախ. ինքնուրոյն երկբում։ Հայաստանում թագաւորը ամեն ինչ չէր, և հրսւշքը հասկանալու համար մենք պիտի աչքներս դարձնենք դէպի Հայաստանի տէրը, դէպի Պարսկաստան։

Եապուհ երկրորդի մահէց յեաոոյ Սա֊

սանեաննելւէ քաղաքակաքեութիւնը ոԼրքհ կերպարանք ստացալ. գահ բարձրացան այնպիսի թագաւորներ, որոնք չէին ուղում հպատակվել մոգերի և ավԱուակպեների աղգեցութեան։ ՛հա նշանակում էր թէ մէջ աե֊

ս. Մնսոյ« ս