տրվարի 17՜/>) մի մարդ մեոա։ , և այդ գէսլքն էր, որ յուգմունք աարսւ&եց մայրաքաղաքի մէչ.
Վերքին ւոասը տարիների ընթացքում հայ ժողովուրդը մեՏ֊մեծ կորուստներ էր ու.«հեցեր Կորցրեց թագաւորութիւնը, վերքա ցալ Արշակունիների աոհմը. կաթոդիկոսական իշիանութիւնը խլվեց գրիգոր հուսաւորչի տոհմից, յանձսվեց վառ ու տրաաաւոր Օտ արաղգիների։ Վեց ամիսը դեռ որ էր անցել, ինչ ի որին վշտի մէջ մեոեչ էր գագց հեոացրած հայոց կաթողիկոսը, որի հետ վերծանում էր Լուսաւորչի հռչակաւոր տոհ մի հոդեոր աիրապետութիւեը, Իսկ այժմ այս կորուստը, վերջինը, որ տանում էր իր հեա
գեղեցիկ յիշատակներւ Զղում էին որ 4այ
աշխարհից վերանում է մի սուրր, մի նուի
րական բան։ Եւ մինչդեռ կաթողիկոսարանի սենեակում դրված էր տյգ վէրա&ոդէ։ Ա՜հշունչ մարմինըւ նրանից քիչ հեոոլ աաք վյէճարաԱութիւձւ Այեդի ո&էր։ Հանսքվեք էին մարդիկ, մտածում էին թէ Հայաստանի մէֆ ւր պիտի որոնել այն մի ափ հոդը, որ այդ մարմինը իր ծոցում ամփոփելու սլատիւն ունենայւ էրեք տեսակ կարծիքներ կային, ե բեք վիճող կողմեր գ աւքեն մէկը մի տեղ էր աոաֆարկոլմ, սլաւոճաոարանութիւններ էր բերում, չէր ուղում գիքել միւյքսերինէ
