բռիներ/, մի ամրողք է»՚վ գանգագ, յոր ձանքՂ։եր Աւաչով, դուրս է թափվում։ Մայրաքաղաքը շաս, էր 1»եսել փայլուն զօրահանգէսներ, արքայական յուղարկաւորու թին՜կեր, այժմ նա ցոյց հր աալիս թէ դա5/ւյ ու ինհուրոյհութիւսից գրկված մի երկիր ինչ հզռր նեցուկ էր գտել։ Շարժվում
էր ծովացած, ւ մաախոհ ամբոխը։
Պլպլում էին ճրագներն ու ֆահերը, եկեղեցական երգեցողսլթիւնը աիրապէս ծաւալվում էր պագ օդի մէֆ։ ճանապարհին գիլգակասն իւմրեր էին միանում հասնգէսին։
Իսկ ճանապարհը երկար էր։ Արարա
աոեան ղաշաի երեսին արագին բաղմութիւնը ամփոփվեց, համեմատաբար փոքը էր երե ւ ու մ շրֆապաաող աափարաէլԱերի աւ«5» սյարածութեան վրա։ Մասիսը, գեահից մինչե երկինք ձգված ձիւնեդէն սիւԱը, Դարալից էր նայում հայոց աշխարհի այս նոր երևոյթին, իսկ հիւսիսից Արագաձի սուր գագաթ ները իրանց առաապահ բարձրութիւնների ձիւեոտ գլուխների վրայով տեսան որ յու դարկաւորութիւնը թեքվեց դէպի իրանց կոզմր։
Եւ իրառ Կաթողիկոսարանում վիճող
կողմերից մէկը պիտի յաղթէր, ու յաղթողը չէր կարող մի ուրիշը լինեի երբ վիճողների թւում էր և հայոց հազարապետը, Վահան
(
