ե.
գբռէշա՚նութեա՚ե ղա1անշը,քրւմ աչակեբաէլ. Աորէք) է Ս,բեաքաոեսւն սշւարհ աՍ,քւաքին ուսա
նողներ և արսւաահմռնեն կրթութիլ. Անդրանիկ
ձ կրասեր առշաէէկեէոխեր։ Քօլր է /՝՜>հ էին նրանք
աէվոբ»։.մ—Վեոաղարձ և դրական ԱէչիսաաւթիհԱներ,
Օահակի է Մեսրոպի մշակաձ լէղոա»1Աօ՚Աուրոյե
գրականութիւն։գա զուա կրոնական է։Եկեղեցու.
նշանակութիլՕն ու ազգհշութք,լնը։
Բայց այս բոլոր հոգսերն ու ա՚նչէք եոակդը դեռ բաւական չէին, որպէս զի Սահաէլե ու Մեսրոպը հանգիստ նսաէին իրանց աոեդը, Երևացին տառեր, դպրոց՛ներ, նոյն իսկ գրքեր։ Խօնչ էր մնում։ Եղածը նիւթեր էինք մինչդեն պէտք էր կաոուցանել մի ամուր ու հոյակապ չինութին։ Մնում էր, ուրե&ե, ուղդութիւն ա ալ կրթական գործին, հոգի գհել նրա մէք։ Այս մեծ ու ծանր պարտաւորու
թիճն էլ Սահաէլն ու Մեսրոպը կատարեցին մի հիանալի հեոաաեսութեամբ,
Հայաստանը իր սեփական միջոցներով Ս. ՄԵԱք(« 13
