Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/228

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

ասրդ, կրակոտ ոյժերի ուղևորութիէՂ/ն էր, որ հիասցմուկք է ազդել ամեն ժամանակ, ինչ՛ պէս աղգում է և այժմ, 16 դարերի հեոաւո բութիւնից, Միքնադարեան այն անյայտ հեղինակը, որից վերևում վկայութիւն բերինք, կատարեալ բանաստեղծական հրճուանքի է հասնում, երբ դալիս է Ա՛յդ ռւղևորութեան։ Ահա ինչպէս է նա ներկայացնում երիտւե. սարդների կրթական ուիւաադհացութիւնր.

հԵւ այսպէս մերաքկք գումարվում էին, կազմվում, պատրաստվում էին, ճանապարհ ընկնում, երկար ճասնասպարհ էին կարում, ծովերով էի՜ն դնում, թեթև թևերով էին թըոչում, փայտաշէն ձիա՛սերի (նաւ) վրա էին բարձրանում, լայն տարածվող սանձերն էին բքձաւմ, օդի մէք լայնացող խարազաններ էին շրջեցնում, երերան ու անհաստատ դաշառերով (ծով) էին արշասնմ, մահր կեանքիւց բարձր էին դասում, աներևոյթ նպատակին ուշք միտք էին տուելտ։

Տարաբախտաբար, մթութիւնը, մեր պատ՚մակաձքն կեանքի այս ծանր ճակատագիրը, հայ ուսանողների ճանապարհորդութիահհն էլ իր վարագոյրի տակ է պահում, Ցայանի են մի քանիսի անուՅւներր, մինչդեռ, ալասն։ դոաթիւնը տասնեաէլներով է համրում նրանց։ Ինչ կարելի է համարել ընդունել մեր բանասի բութիւհր, այն էճ որ Ս ահակ֊Մեսրոպետն