Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/232

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

տւչւի ամենամեծ վկայութիւնը աեայկում ենք նրւսնց գրականութեան մէֆւ

գեղեցիկ մի երևոյթ է ներկայացնում այդ գրակասնութիւնր։ Սկսվեց նա համարես։ Հրաչքով։ Առաջին քայլերում համարռա ամբողջովին թարգմանական էր, բայց այդ հան գամանքը նշանակութիւն չունի,։ եթէ ուզենանք հասկանալ թէ գժոռճր գործ էր գա։ հեշտութիւն չէր կարող լինել նաի և աոա այն պարզ պատճառով, որ հայերի մէջ գոյու թիէն չունէր գրական լեզու, և Սահակն ու Մեսրոպը նոր պիտի մշակէին մի այդպիսի լեղոլ. գիրքը բոլոր ազգերի մէջ ոճի իր յատուկ լեզուն, որ տարբերվու մ է գործածականից իր կանոնաւորութե ամր, իր ներդաշնակ, հարուստ ձևերով։ Հայերէն դիրք Սահակից և Մեսրոպից առաջ, ինչպէս ընդոճում է բանասիրութինր, չը կար, որ աոեզից վերցրվեց գրական այն լեզուն, որ սկսեցին գործ ածել Սահակն ա Մեսրոպը և նրանց աշակերտները։

Ենթադրութին կայ թէ մեր գրաբարը տառերի գիւտից առաջ գործածական լեզու էր հայոց արքունիքում և առհասարակ Արա բաաեան նահսրւագի բարձր դասակարգերի, աղԱուակաԱութեան մէչ, որքան էլ արամադիր լինենք հաւատոալու այդ ենթագրութեան, չենք կարող, այույսմենայնիւ, լքնգոճեէ որ