խօսակցական զործածութեան մէջ գրաբարը այնքա՛ն կաԱոնաւորված ու մշակված էր, որ Սահաւսկի՜հ ու Մեսրոպին մնում էր վերցնեի ՜նրան և ուղղակի թղթի վրա անցկալներ Մշակումը, յդկոը գար&եալ աներամեշտ էր։ Ահա այսւոեղ է երկու գործակիցների մի ուրիշ յքեծ ծառայութիւնՂք էչա
Բնական պիտի լինէր սպասել որ դեռ նորճոր գրական դարծած լեզուն սկզրոլւք պիտի ունենար շատ թերու֊թիւններ, անկանոնութիւններ , աղքասւութիւնւ Բայց բոլորովին հակառաէլե ենք տեսնում» Մահակ Մեսրոպեէսն գրարարը, նա, որ աոյսչին ասնգամ մտաւ գրքի մէջ , իր նմանը չէ ունեցեէ եբբկր՛ Աղացոյց՝ Աստուածաշունչի թարգ\ մասնութիւնը յ որի վրա Դիացել են նոյն իսկ եւրօպացի գիանւսկասնները, անոլանելով նը բան թարգմանոաթիւնների թագուհխ Բնա֊կա՜ն, պարզ, քաղցր ու ինքնատիպ մի լեզու էէ Անկարելի է ենթադրել որ Սահակն ու Մեսրոպը այդ զեղեցկութինը, այդ կատա բելութիւնը ձեռք բերած լինեն աոանաք ՜նոր ու նոր սւքնութիւնների և երկարատև աշիւաաոութեան։ Եւզարմանալին այն է, որ լեզուի նոյն գեւղեցկութիւնը իւրացրին ՄաԴակՄեսրոպեւսն ալսլրոցի առաջին աշակերտ ներից մի քանիսը միայն. այն պէս որ մեր դրականութխնը սկսվեց մի լեզուով, որի
