Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/239

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

անչոդ, պաամագիբ, պայքար մղող, մի գաղափար պաշտպանող։ Միայն եկեղեցին էր ասպարէզբ։ ամեն մի ա1>4աա, որ իր մէջ մաոաւոր գործուհէութեան կոչում էր զգում,

պիտի այստեղ դհար, պիտի նրան ծառայէր։ Բացաոութիւձւների մասին մենք, իհարկէ, չենք իւօսում։ Նոյն իոկ կաւ֊ելացնե՚նք, որ կրօնական ուղզութ՚եան բացարձակ աոիրապետոութիւնը ընդգանէուր եբևոյթ էր միֆնա֊։ դարնան բոլոր քրիստոնեայ ազգերի մէի

Եւ այսպէս ա4ա, Օահակն ոև Մեսբո֊

պը դարաւոր իրասկսԽութեան սկիզբն էին

աչնոլմ։ նրանց գործը մօտ աոաոներեք դար անփոփոխ պահպամնեց իր կերպարանքը» մենք կատարելապէս կրօնական ազգ դարձանք, իսկ իբրև աշխարհի քաղաքացիներ՝ կարող էինք այնքան սաոսւնալ մեր լուսաւորութիւնից ու դրակ աեութինից, որքան թոյլ էր աալիս եկեղեցու դրութիւնը…