բիա(լներ շատ են սւոա֊ել, նրանց համար
սքեշուշսէ մեծ պատիւ պիտի ւք՝էր Սասան
հան արիւնը կրող թագաւորի ուշադրութեան արժանանալը, մաՍաւանդ որ Սառաւն֊
եանը մի որ էլ, իր հորից յեառյ, պիտի Ի բան է գահը բարձրանար)
Մենք պատճառ չունենք չը հավատալու որ հայ նախարարների մէջ այնպիսիներն Կ Կյի, որոնբ ծաղրում էին Ցւսղկերաի որդուն, ատում էին նբան, Խորենացոլ բերած ՛մի բանի սիբուն։ պատկերաւոր աւաւ֊
գութիւններից կարելի է հետևեցնեի որ ույդ
պիսիները քրիստոնէութեան կողէքեակիաքսե
րից էինք գուց։ և Սահակ—Մեսրոպետն կըրթարաններում եղածներից» Սյդպիսիների թիւն էլ քիչ չէր,
Երբ Ցազկերաը կորալ դէպի արևելք գործած իր մի արշաւանքի միքոցին, պարսից հոգևորականութիւնը շտապեց յայտա բարել թէ նա ասաուածնեբից ստացել է արժանի պատիժ իր մեղքերի համար, Իսկ աղ նուակաոեութիւնը, որի ձեոքի գործն էր։ անշուշտ, այդ անյայտացումը, չը կամեցաւ որ իր ատած մարդու, սերունդը շարունակէ թա
գաւորութիւնը։ ք/ապոլհը թողեց Հայաստանը և շտապեց իր հոր թագը ժառանգելու, բայց տեղ հասնելուն պէս սպանվեց, Սակայն Ցաղկերտի միլս որղին, Վռամը, կարոգա
