ցաւ զէնքի ոյժով տիրանալ հայրական ժա
ոյսնգութեանւ Ա(ա այդ նախ արա֊
բական աայ՜ն կուսակցութիւնը, որ հաւատարիմ էր քրիստոնէութեան, խնդրեց Վռամից I։ >7» 7/՚0 հ՚՞րհվԻ Արշակսւ֊
նիներին։ Նա համաձայնվեց, այնպիսի Ժաման ակ ե. այնպիսի հանգամանքների մէջ էր գահ բարձրանում, որ չէր կարող չը հաս կա՛նաչ թէ աւելորգ է աո այժմ բարգութիւն ներ և անբաւականութիւն յարուցանելը պե ՜ տութեան մէի Հայաստանում թ լա դա լարեց պաաանի Արտաշիրը, ՎռամշապոՏի որդին, Վռամը (ի սկա պէս՝ Բահրամ, որ սաա֊
8ե1 էր այսի՛նքն «վայրի էշ» մակա
նուն բ իբրև ուժեղ և որսասէր մարդ) չը կա. բոզացալ շարունակել իր հօր քաղաքականութիւնը։ Նա հպատակվեց հոգնորակաւձ/ներին և մեծամեծներին, իսկ դա նշանակում էր ագսւսէերասղմ յոյների դէմ և քրիսասմնեա ների հալածանք) Բայց Բահրամը աիզութիւն չունեցալ պատերազմի մէջ և սաիսրված եզաւ խաղաղութեան գայինք կապել յ ոյների հետ և պարաոասւորութիւն յամսձն աոաւ չը հալածել քրիսւոմնեասներինւ Սակայն այդ խոսաումից հայերը մեծ շահ չունեցան։ Պարսից արքունիքը հայերին չը հալածեց,
րյ& դրա փոխարէն վճռեց քնչկ նրանց թ ագասորութիւնը և դրա համար նախ և ա֊
