Այս էջը սրբագրված չէ
ՕՇԱԿ Ս.1.Ի ՍոԻրԲԸ
(՚՛1 հապարՏարգակաՕ, յշ֊ահաբից)
Անողորմ է յուչիսեան արեգակը Աբարաաեահ դաշտում, Եուրքդ ամեն ինչ այբ
վում է։ Երկնակամարն անգամ֊—չես հալածում թէ շիկացած երկաթից չէ, Մի բանի
դէմ միայն աՍզօր է յուչիսեան արևը.Մա֊
սիսի վեհափաո գագաթի դէմ, որ օրն ի բոան
շողացնում է իր ձիանեղէն դա ակը և իր II» ների առակ տապակվող աշխարհին ասում է թէ արարաաեան արեգակն էլ, այնույսմենայ իա., ամենակարող չէ։ Բայց դրանից ի՜նչ մխիթարութիւէ, խեղճ ուզեորին…
Փրանաթաթախ, մոծակներից և հազար ու մի էճւնսէեսաճյնելի մժեդկերից խոցոտված ու այրված, մենք—ես և պրօֆէսօր պ. V»
Խալաթեւսնը—1902 թւակաեին, վաղ աոաւօ֊
աեան, կառց ենք նստում Վաղարշապաս։ Գիդում, գաշաի ծանը, այրող փոշին մլլում է
