անի։ների տակից, օդի աքէհ շարժվող մասիկ չը կայ, Մի Օր էլ է բացվեի այրվելու մի երկար օր էլ, գնում ենք միշտ երեսներս գէս1Ի ի՝ի՛ Իսկ հիւ ւ՚իսի ամԱկաբաբձր
հէ՝հտ> կ>պյ ժպաոաձ երկնքի միըՑ,
մեղ նայում է գեղեցիկ Արադա&րւ Այնտեղ կը դասենք զովութիէն, կանաչներ,
Դաշար դանդաղ կերպով բաց է թողում մեզ իր այրող դրկից» Երևացին աղքաա, չոր, վհատեցուցիչ բլուրներ։ Ամեն ինչ կրակվաձ վերքացաձ է. ուր չը կայ քբի մի շիթ է այնտեղ մէկ է բսյսի, հողի, քարի վի֊
ճակը այրվել,
Մեր ճանապարհը նոր է շինվաձ , իւճոլդի է< և ձիպների ու յմեր յարմաբութեակ համար նա ոլորվում է բլուրների լասքերով, նրկար շրջաններ է տալիս, նոր ժամանակի պահանքր—երկար լինի, ԴաԱդիստ լինի։ Այս֊
պէս չէր հին դարերում, այն ժամանակ յարմարութեակ մասին չէի՛ն մաաձում, այլ կարճութեանւ ԱԴա և այդ Դին ժամանաքլների ձանապարհը. նա նեղ է, ձ՛ույլ ու մուռ, կըարում֊անցնում է ուղիդ ու համարձակ, աո/ձ շրքաններ աալու, յար մար դիրքեր բաձւելու բան կուսի, կամ սողում է դէպի բարձր, կամ գլխիվայր ցաՏ է վաղում.
Կառքից նայում եմ այդ Դին կատանին և ինձ թւում է թհ տեսնում եմ նոյն այն
