Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/259

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

Կէէրիւնը տաքեն անդ ներկայացնում է իր ուսուցչին էրրե մ։ հրեշտակ, որի Վրա ոչ մ։ բիծ չէ թողել մարդկային պակտսութէաններէց և ոչ մէկրա Սակայն պտտմու թեան պարտաւորութննն է ցոյց տալ որ հրեդտաքլկերը չե՜ն կարգադրում մարդկու էք եւսն գործերը, այլ մեր աշխարհէ ծնուեգ, մեր աշիյարհի կարգերին ու բարքերին ենթարկված մահկանացուները, մարդիկ, որոնք տստուածայէն կայծեր կրելով իրանց մկչ, կրում են և մեր բնռւթեսքն յատոլկ կրքեքքս ու սխաչսքւրր, նախապաշարված, հրաշքներով ա/նված կրէքնակաԿ հայեցողութիւնը «ո։ վոր է ամե՛ն մ։ փայլուն, արտակարգ երևոյթ վերագրել երկնքին, նախասահմանութեան և յայտԿութեաԿ սկղբոանքներին հետևելով յս՝ կ՝ թէ երկէնբը կամեցաւ, և այդպէս եղաւ, իսկ եթէ չը կամենար։ չէր լէնիւ Մինչդեռ գէտութէէնը, բնգհակառան, ասաքք/ն մի մե ծագործութեան հեղինակի աքէչ աշխատում է տեսնել մարդ, ժամանակի, հպն֊

գամանքների արդիլնք, արտայայտութէան

ներկայացնող մարդ,

&Ես մարդ եմ, և էնձ էարթ չէ ոչինչ մարդկային բանէէ Այսպէս աւելի լաւ է, ա ւելի բնական« Այսպիսի լոյսէ մէջ երևացող հերոսը կարող է ոգևորել, դէպի մեծագոր ծութէան տանել մարդկանց, քան։ որ նաս