Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/279

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

կաիաւթիւհը կեանքի միայն մի կոդՏքե է. քկսպէս է ճշմարաութի,նը մի աղգի լայն, իրակա՛ն շահերի տհսակէտից։ Բայց պատմութիլԱը տայիս է այն, ինչ եղել է։ Մենք կարող ենք և պարտաւոր հ՚նը քննադյստել նրասհ, որոշել դէպքերի և գործողութիւնների իսկակա՛ն արժէքը, բայց այս հանգամա՛նքը չէ արգելում որ աքենք մտնե՛նք տյն ճակտտագրակա՚ն դրութեան մէչ, որ այս կամ ա/ե պատճառով հաստատվեց մեր երկրումւ Ս>յգ դրութիւնը միայն հոգևոր շահերին աոա նակարգ կարևորութիւհ տուեց. մենք «1ոոացասնք աշխարհային յաա բտներ և կրէՌւակսհ, ազգ դարձանք, Իրոզութիձէները հէնց այդ կերպարաքի մէջ էլ պիտի վերցնենք մենք է Արտաշատի ժողովի վճիսը, ինչպէս ասացինք, բհական էր, նայելով երկու կողմերին, այդ պահանչողհերխ. էլ, մեբժողներին էլ, մենք համոզվում ե՛նք որ ուրիշ կերպ չէրէէ կարող լինել. Միտքը //նգհարվում էր մտքի հետ. ո՞րը պիտի Ղաւաճէր. որպէս ղի

հասկսձ,անք այս, իմամնահք թէ գերագահցութիաը որ աիւոյեասին էր պատկանումդ մենք պիտի տեսնենք թէ ինչ մտտւոր պաշարով էին հանգկս դալիս երկու կողմերը$