թեամբ, իսկ իրանց պատասխանի սւակ աւե շանսում էին։ |ո սուրը, ե. աքեր սլարասԱո֊
ցը՝՝։ Մեր ամբողջ մարմինը քո ձեռքին է,
շուաով արմ, ինչ պա մ էսյւ նրանք, այո, գիտէին որ ինբնաազաչտազանութիա, կար ծիք՚ների ազատ վոխանակութիւն չէ թոյլա֊
տրվում Պարսկաստանի մէքէ Ինչպէս էր որ ստորագրեցին մի այսպիսի թուղթ,
Երկիրը նետվում էր սռսկաչի արկածի մէչ, Բայ3 այն դբութիւնբ, որի մէջ գանըվում էր հայ ազգը, միանգամայն հասկանալի է դարձնում այդ ինքնավստահութիւնը, որ գրականոաթեան, լուսասյրութեան բարիքներին նոր հաղորդված մի ժողովուրդ խի՜
դախ ինքնամոոացութեան մէջ է ըհ1լեոլմ,
այդ բնական է, քաղաքական անկումից յե ՝ոյ երկրի ինքնապաչտպանութեան բոլոր ոյժերը կենտրօԱսձաւմ են եկեղեցու շուրք,
ար ահագին զոհեր է պահանիւմ իր գոյու թիւնը պահպանելու համար։ Ղ՝ա միակողմանիութիւն էր, չափաղանցութիահ. էր, և մենք երբէք չը պիտի մոոանահք որ հայերը
իրաԱց քաղաքական իշխանութեան պաշտպանութինբ ոչ իբսմնց մաոաւոր վեբածնութեան պտույչհերով, ոչ որ և է զսհողութեամբ չապահովեցին, չը հասկացան որ աոանց քաղաքական ինբնուրոյն գոյու֊թեան չէ կարող շինել լիակատար կեանբ, որ կրօԱական ան՞
