Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/332

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

րազատ ազդի անկեղե բարեկամ։ Ծ ի հայ բայեդութեան առաքն առնելու համար նա ընկաւ միլս ձայրայեդութեան մէջ և այնպիսի ադէաների պատճառ դարձա։ , որոնք չեն մոռացվի պատմու թեսւն մէքէ Քաղաքական համոզմունքով պարսկասէր լինելը դեռ մեդք

չէր. մեդք չէր լինի, եթէ Վասակը նոյն իսկ սրաանց հակառակորդ լինէր քրիստ ոնէու թեան։ Ազնիլ/ շիտակ հակառակորդը ամեն դէազքում իրաւոճք ոճի պահանելու, որ դէպի իրան ՜վերաբերվեն յարդանքովւ Սակայն Վասակը չը կարողացա ւ այդպիսի հակառակորդ հանդիսանալ։ Նա ոճէր քաղաագէտի հոաառութիւն, բայց չունէր առաքինութինռ Պարսկասիրութիմհը անզուսպ պարսկամոլութիւհ դարձաւ նրա մէի հակառակորդների ոչնչացումը տմկելու համար մո ռացաւ ամենից առահ և ամենից շատ մի հայի և ազեիւ մարդու պարտաւորութիլմներլէ

Սկզբում նա կեզհեց հաւատարմութիւն

/ւ դաղավէարակցութին, որովհեաև պէաք էր

֊ժւս աՏպետկ վաստակեի մինչե որ յանկարեա կիի հկաձ Պարսկաստանը կը կարոզանար յ/յց ճ էքմն, ե. երբ պաըոկական բան ակները շարժուէքհեր սկսեցին, երբ նրան տիտ կը մաաւ Ազուանից երկիրը, ուր 1այն•պէս մոգեր էին զնացել քրիսաոԱէութիւնը հնչելու և նոյնպէս դիմադրութեան էին հան