Պարսկաստանում կը սպանվեն կամ բակ աո ի ՝ ու աքսորի կը մատնվեն։ .
Ահա որքան փափուկ ու վտսքնգաւոր էր հայոց մարզպա՛նի գրութիւնը։ Խոստովանհնք, որ ոչ որից այնքան մեծ զոհ չէր պա հանքվում, ինչպէս Վասակից, Մէկբ պէտք է չափազանց գրալված էինէր գաղափարով, ածնազոհութեան գերմարդկային ընդունա կութհամր պիտի օժտված էինէբ, որպէս ղի կարողանար արհամարհել բոլոր իրողութիւն երը, բոլոր վտա՛նգները. Վասակը այդպիսի մարդ չէր, ԵրկՂնաւոր առաքինութիւնից թուլացած մի հոգի էր գա, որ աւելի լալ հասկանում էր երկրային գործերը։ Եւ եթէ ա տեսնում էր որ Հայաստանը, որքան էլ ոգևորված գաղափարով, պարսից ոյժի զոհը պիտի դառնայ իբրև մի թոյլ մարմին, այդ միայն պատիւ կարող էր բերեք նրա լուբք ու նոլբր դատոդութեան։ Օուձաստանի սահ մաններից մինչե հնդկաստանի սահմանները տարածված Պարսկաստանը չէր, որ ըկկճվէր մի փոքրիկ Ժողովրդի ձեռքին։ Եւ այս բոլորը բաւական է, որ իրաւունք տար Վասակին չը միանալու եկեղեցական կուսակ ցութեան։ Աէկից աւելի շատ պատճառներ ունէր նա հակառակ դիրք գբաւելու համար։
Բայց չէ կարելի ասել թէ այդ մարդը մինչև վերքը Տքնաց զգոյշ, իր երկրի, իր հա
