Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/363

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

նաղրութիւնը (485)։ ՚ԲաոասոաՅւ տարի հայ Ժողովուրդը սովորում էր V՚ահակ֊Մ՚եսրո

պետն դրականութիւձւը, իսկ երեսում։ Ն. հինգ տարի (449֊Իտ) պաշտպանում էր իր սաա֊

ցածը այրով, նահատակութիւններով, աոաե֊

ջանքների գնով. հաղի, թէ հին ժամանակներում ասիական երկիրներից մէկի ժոզովուրդը այսքան ճիգ թափած/ այսքան յառ֊

գուհքներ կրած չինի իր բարոյական և մտաւ֊որ երքէսկկութեան համար։ Հաղիւ թէ մի ոէքշ

երկրում ասիական ութեաւքս և եւրօպականոլ թեան պայքարը այսքան մեծացրած էինի պատմական արիւԱոտ դրամայի չափերը

հինգերորդ դարից գէնը մենք չենք՛ անցեիւ նուարսակի հաշտութիւձւը ԱահակՄեսրոպետն գործի քաղաքակաաՏն յաղթսւնակն էր։ Բայց մի քա՛նի խոսքով կը գծագրենք նրա ապագայ ճակատագիրը,

կոիէձւեքւի, ա առնջանքների, քաղաքակամն թշոլաոութիւՖների ամբողջ պատճա։ւՏ» այն էր։ որ յոէձւակաէ սկղբոանքներն էին թագաւորում այդ գործի մէջ, Բայց շուտով, դեռ հինգերորդ զարի վերի&աչոլ վրա, կտրվեց կապը արձմաեան լուսաւռբութեան <4,հայոց եկեղեցին բաժանվեց յոթականից, չը համաձայնվելով գալանակառն այն սկղչտձւքների հետ, որ մշակեչ և ընդունել էր ՜Բաղկեգօնի ժողով/ռ Այդ բաժանման մէջ գուցէ