Ես ապշեցի նրա խոսքերից, զարհուրելի այդ մարդուց: Ստիպված էի քայլել մի քանի վերստ, առիթ ունեի մտածելու այդ հայ քրիստոնյայի մասին, մտածում էի նրա հոգու խղճության, մտածում էի նրա անկշիռ կյանքի փոխարեն շալակած այնքան կշռավոր կեղծավորության մասին։ Մինչև հասցեն՝ ես եկա այն եզրակացության, որ ամենավտանգավոր դիվանագիտությունը «անկեղծ» դիվանագիտությունն է: Այդ օրվանից ես ճշմարիտ երկյուղ եմ զգում այն մարդկանցից, որոնք սարսափելի «անկեղծությամբ» են պատմում իրենց սրիկայությունների մասին, վախենում եմ այն մարդկանցից, որոնք «անկեղծ» ճշմարտությունն են մատնանշում, որոնք շահագրգռված են այնպիսի «անկեղծությամբ», որպիսի «անկեղծության» քողի տակ կարող են ահավոր չարիքներ գործել։
Ես քեզ չեմ մոռանա, հայ քրիստոնյա՜, դու ինձ սովորեցրիր ավելի շատ, քան բոլոր գրքերը՝ քեզպեսների մասին գրված։
Ես հասա պատվելու տված հասցեին և մտա ներս։ Դա փոքրաքանակ արևելյան գորգերի խանութ էր։ Խանութի խորքում կանգնած էր մի բարձրահասակ մարդ, ամերիկյան տարազով, բայց գլխին թրքական ֆես դրած: Հակառակ այդ ֆեսին՝ ես նրան բարևեցի անգլերեն լեզվով։ Նա նույնպես ինձ անգլերելով պատասխանեց։ Պատասխանը թեև երկու բառ էր, բայց հաստատում էր նրա անգլերեն լեզվում չքավոր լինելը:
— Ես իմացել եմ, որ դուք գորգեր ունեք նորոգելոլ, ես պատրաստ եմ այդ գործի համար։
— Այո՜,— պատասխանեց նա անգլերեն, բայց շարունակությունը դարձրեց հայերենի,— Բայց նորոգվելիք գորգերի մեջ մեկը կա, որ շատ դժվար է, ես դրա համար եմ մարդ փնտրում, կարո՞ղ եք դուք,— հարցրեց։
– Արևելյան գորգի արվեստում ինձ համար գաղտնիք չկա,— պատասխանեցի գոռոզաբար։
Ֆեսավորն ապշեց, աչքերը չռեց վրաս և ապա ներս գնաց և դուրս եկավ մի գորգ ձեռքին, փռեց սեղանի վրա։ Բերածը պարսկական մետաքսե գորգ էր, որ վառվում էր խոր, ճշմարիտ գույներով, հարյուրավոր ֆիգուրաներով, երիզներով և ծաղիկներով։ Գորգի մի անկյունի մոտերքը ձեռքի չափ
