Մր. Մագինկտոնը գլուխը թափ տվեց և սկսեց մտածել.
-Երբ ես գյուղ եմ գնում կամ ծովային պտույտի՝ գույներով նկարելն ինձ համար դառնում է անդիմադրելի,-հարցրեց մր. Մագինկտոնըբլռությունից հետո:
Ես հիշեցի, որ մր. Մագինկտոնըմի քանի օր առաջ նկարել էր մի ծաղրանկար, որը ծանր տպավորություն էր գործել իմ վրա: Նա նկարել է մի բանվոլ, որը մուրճը ձեռքին՝ սպառնում է քանդել գոթական ոճով կառուցած հինավուրց մի տաճար: Բանվորի ֆիգուրան այքան մեծ էր, որքան գաթական տաճարը, որի վրա լույս էր ընկել, իսկ բանվորի ֆիգուրայի կեսը կորսել էր մութ ստվերների մեջ:
-Մր. Մագինկտոն, ի՞նչ էիք ուզում ասել այդ նկարով,- հարցրի ևս նրան՝ ծխամուրճս վերանորոգելուց հետո:
Մր. Մագինկտոնը, բացառի կերպով պատասխանեց.
-Ինձ այդպես էին պատվիրել, այդպես էլ նկարեցի:
-Բայց չէ՞ որ...
-Ասացեք, խնդրեմ, ինչպե՞ս էր նկարված,-ընդմիջեց մր. Մագինկտոնը:
-Բայց մի՞թե ձեզ չի հետաքրքրում նկարի միտքը:
-Ո՜չ, թերթը ես չեմ ղեկավարում:
-Դուք նրա՞նց համար եք նկարում:
-Ապա ո՞ւմ համար: Եթե ինձ համար նկարելու լինեմ, երբեք չեմ նկարի:
-Եթե ձեզ ուրիշ թերթերն էլ պատվել տա՞ն:
-Կնկարեմ, եթե New York Call[1]-ը պատվեր տա, նրա համար էլ կնկարեմ:
-Բայց չէ՞ որ դուք քաղաքացի եք, սոցիալական մի կենդանի, նախքան նկարիչ լինելը:
-Այդ նկարները,- նարից կրկնեց մր. Մագինկտոնը,- ես ինձ համար չեմ նկարում, նկարում եմ օրաթերթի համար, պետք է այս բանը լավ իմանաք, իսկ նախքան սոցիալական կենդանի լինելը, ես պարզապես կենդանի եմ, այսինքն՝ հարկավոր է ուտել, հագնել, զվարճանալ և վայելել:
- ↑ Այն ժամանակ Նյու-Յորքում հրատարակող սոցիալիստական մի օրաթերթ:
