— Պր. Մարտիրոս, ձեռքինդ սեղանին վրա դիր։
— Պր. Օվանես,— դարձավ ինձ Մարտոն,— կուզեմ օր ձեռքովս վարժուհիին ոտքը կոխեմ։
— Ո՛չ,— ստիպեցի ես,— այդ վերջի բան է, առայժմ ավելորդ է։
Մարտոն ականջները կախեց և հնազանդեցավ, թուղթի մեջ փաթթված կոշիկը գնելով սեղանին վրա:
Չալին եկավ և ականջիս փսփսաց որ վարժուհին պիտի հայտնվի։
Վարժուհին ներս եկավ, էշ Մարտոն շվարած՝ անմիջապես ոտքի կեցավ, ես հազիվ կրցի արտասանել.
— Օրիորդ Կոտոյան։
— Պարոն Մարտիրոս:
Վարժուհին խոնարհություն ըրավ, որուն հետևեցավ էշ Մարտոն և նստավ իր տեղը։ Ես աթոռ տվի օրիորդին ե նստեցուցի Մարտոյին ճիշտ դեմը։
Տիրեց խոր լռություն։ Մարտոն սկսավ իր բեղերը ավելի շշել, որոնք գլխիվայր դարձված երկու ահավոր ստորակետներու կը նմանեին։
— Էսօր յաման պաղ է, պր. Մարտիրոս,— դարձյալ լռությունը խզեց փեսան։
— Պաղ է, էֆենտըմ, մասամբ...— իսկույն պատասխանեց մեր էշը։
— Բայց այս տարի ես շատ պաղ չեմ տեսնար,— ավելցուց Չալին։
Քիչ մը լռութենե հետո էշը հազաց, քիչ մը բարձրացավ ու նորեն նստավ և հազիվ դողալով բացավ բերանը.
— Օրիորդ վարժուհի, քըզի՞ համար ըլ էս երկիրը պաղ է։
— Տակավին դուրս չեմ ելած,— պատասխանեց վարժուհին։
Մարտոն հազաց, շինծու հազ մը փորձելով։
Փեսան ինձ աչքով ըրավ՝ խոսքը բանալ։ Ես ալ, անփորձ այդ տեսակ գործերու մեջ, ուղղակի անցա հարցին և ըսի.
— Այս իրիկուն մենք այստեղ հավաքված ենք շատ կարևոր խնդրո մը համար (չորս կողմեն հազեր, մեր վարժուհին գետինը կը նայի), օրիորդ Կոտոյան, պր. Մարտիրոսը եկած է ձեր ձեռքը խնդրելու։
Վ. Թոթովենց, գիրք 2
