սպիտակ գույն ուներ. ես գտա, որ այդ խմիչքին պետք է գույն խառնել և կծախվի։ Ուրիշ ոչինչ։ Մր. Ի. Ի. Հարտընը համոզվեց դրան, ստորագրեր ինձ հետ մի միլիոն դոլլարի պայմանագիրը, և ես նրան տվի այդ գաղտնիքը։ Մր. Հարտընը գնեց միլիոնավոր շշերը դատարկ շշի գնով, գույն խառնեց, փոխեց անունը և հիմա հսկայական քանակությամբ ծախում է: Նա ինձ արդեն վճարեց մի միլիոն դոլլարը։ Արդեն սկսել եմ նոր առևտուր իմ սեփական դրամագլխով և ինձ համար։
Երբ Ուոլտըր Գրոզբուց պիտի բաժանվեի, նա ինձ ասաց.
— Մի խդիրք ունեմ, շատ եմ ցանկանում, որ չմերժես։
Ես չգիտեմ և ինչպես և ինչու կարծեցի, թե Գրոզրին ուզում է իր առևտրական տանը մի պաշտոն տալ ինձ:
— Եթե ինձ պաշտոն ես առաջարկելոլ, ես համալսարանը չեմ թողնի,— պատասխանեցի։
— Ոչ, ոչ, սիրելիս, դու անպետք մարդ ես առևտրի համար,— ասաց Գրոզրին,— ավելի լավ է դու փչանաս քո Պլատոնով և Սոկրատով, քո ի՞նչ գործն է առևտուրը։
— Եթե ակադեմիական կյանքիս չվնասի, կընդունեմ, պատասխանեցի անմիջապես։
— Թույլ տուր ինձ քեզ վեց դոլլար տամ, որ այն պարտքդ վճարես,— ասաց Ոոլտըր Գրոզրին։
— Շնորհակալ եմ,— պատասխանեցի։
Մի քանի տարի հետո՝ Նյու-Յորքում, վիթխարի այդ քազաքում, պատահմամբ հանդիպեցի Ուոլտըր Գրոզբուն Բրոգուեյի վրա մի կնոջ հետ։ Կնոջ գրկում՝ մի սպիտակ շուՖ:
Իմ խոհանոցի ընկերս ամբողջովին փոխվել էր, մոնոկլկար մի աչքի անկյունում, խոսում էր դանդաղ, անուշադիր և անպատճառաբանված ծիծաղում էր։ Անգլերենի իր հնչյունները դառել էին մաքբակրոնական, քարոզչական:
— Օ՜հ, դո՜ւք, ի՜նլպես եք...
— Ես ավարտեցի,— ասացի պարզ կերպով։
— Օ՜հ, Սո՜կրա՜ատ,— խռբռաց Գրոզրին ու ծիծաղելով հեռացավ։
