բայց դեռ չէին տպագրվել։ Մայրս, երբ տեսնում էր ինձ իմ փոքրիկ սենյակում գիշերները կարդալիս և գրելիս, ասում էր. «Ելիր պառկե, յավրուս, մեր ճինսեն Պողոս-Պեյրոս չելլար»։ Պողոս-Պեյրոս ասելով՝ գրող ուզում էր ասել։ Այդ ոտանավորի տպագրվելուց հետո ես չհպարտացա, միայն մի քիչ և մի առժամանակ, չգիտեմ ինչու, լրջացա, միայն մայրիկիս ասացի. «Տեսա՞ր, կըսեիր քի մեր ճինսեն Պողոս-Պեյրոս չելլար, ելավ»։ Իհարկե, մայրս չէր կարող գնահատել իմ գրվածքները, բայց խորագույն հարգանք ունենալով դեպի տպագրված տառը՝ ժպտաց և համբուրեց ինձ։
Իմ փոքրիկ սենյակը.... Այդ սենյակը գտնվում էր երկրորդ և երրորդ հարկի մեջտեղում, առանձին սանդուղով, փոքրիկ, շատ փոքրիկ սենյակ էր, լիքը գրքերով (բացառապես ոտանավոր) և պատկերներով։ Երկու փոքրիկ լուսամուտները նայում էին երկրորդ հարկի կտուրի վրա, ամբողջ հորիզոնն էր դիմացի հարևանի թթենու գագաթը և տերևների միջից երևացող կապույտը։ Այդ փոքրիկ սենյակում ես գրել եմ իմ առաջին տպագրված ոտանավորը, այդ սենյակում կարդացել եմ Դուրյանը, և լաց եղել, հուսկ ապա կարդացել եմ Մեծարենցը։
Մեծարենցը գավառական պատանեկության պաշտամունքի առարկան էր։ Մենք ատելությամբ հետևում էինք նրա դեմ սկսված պայքարը թեթևսոլիկ, անարժեք գրողների կողմից, նամակներ էինք գրում Միսաքին գոտեպնդելու համար։ Ես ստացա «Նոր տաղեր»-ը Միսաքից նվեր։ Այդ նվերից հետո, ճիշտն ասած, հպարտ էի զգում ինձ։ Ժամերով նայում էի Միսաքի լուսանկարին և հափշտակվում, ժամերով կրկնում «Ու կը փոթի ծովակն հոգվույս մեղմավար»։ Շատ էի ուզում նրան նմանվել մորուք թողնելով, բայց, ավա՜ղ, դեռևս աղվամազ անգամ չէի շոշափում երեսիս վրա։ Ցանկացա, որ իմ առաջին գիրքս տպվի «Ծիածան»-ի նման, միևնույն թղթով, ձևով, շապկով, միևնույն տպարանից։ Այդպես էլ եղավ: Բայց, էլի ավա՜ղ, ոչ մի տպավորություն չթողեց, այն ժամանակ միայն ես զգացի, որ գոյություն ունի ինչ-որ ներքին մի բան, որ արտացոլվում է տպագրության մեջ, գոյություն
