Ես ներքևումն եմ, ծաղկած նռնենու տակ, քիչ հեռուն գտնվող եղրևանին ծածկում է ինձ։ Բահրիեն երևաց, կանգ առավ, հևում է, դողում, ձեռքը դրած ուռած կրծքի վրա։ Գրկեցի նրան, հարբեցի նրա բուրումից, այրվեցին շրթունքներս...
— Գնանք,— ասում է,— ներս գնանք։
Կրոնավորը գիշերով գնացել է հին քաղաքն իր երկու կանանցով, ինչ-որ ժառանգական դատ կա, դրսի դուռը փակել են Բահրիեի վրա, ոչ մի կասկած չկա, որ նա կարող է դուրս գալ տնից։
Ձեռքս բռնած՝ Բահրիեն տարավ ինձ ներս, ննջարանը։
Փաթաթվում է, լաց է լինում, ժպտում, համբուրում։ Անկողինը դեռևս չի շինած, նոր է դուրս թռել միջից։ Գրկեցի թարմ, պատանի աղջկան, թավալվեցինք անկողնու վրա։ Հարբեցուցիչ է կնոջ բուրումը։
Այրեց ինձ կինն առաջին անգամ իմ կյանքում։
Վախը և առաջին ուրախությունը պաշարեցին ինձ։
Երգեցին բոլորը, իրերը ճչացին խայտանքից.
— Բահրիե...
Անշարժ պառկած է, լռությամբ ապրում է մի քանի վայրկյանի դարավոր բերկրանքը։
— Գնա, շուտ հեռացիր։
Սկսում է լաց լինել։
— Երեկոյան պիտի գան,— ասում է։
Նրա արցունքները խառնվում են երջանկության կապույտ կաթիլներին։
Երևի ցցվում է նրա դեմ ծերունին՝ դեղին աչքերով։
Գալիս է մինչև ծաղկած նռնենին։ Պոկեցի մի կարմիր ծաղիկ, փակցրի նրա կրծքին, բռնեցի ձեռքը, համբուրում եմ...
Բարձրանում եմ պատի վրա, լսում եմ նրա լացը և ուրախության հևքը։ Բահրիեն կանգ է առնում մուգ-կանաչ եղրևանու հովանու տակ, կարոտագին նայում։
Ցատկում եմ մյուս պարտեզը և հավիտենապես բաժանվում առաջին կնոջից։
