Առավոտյան, մթնշաղին, սուլթանական բռնակալությունը կտրել է երկու հեղափոխականի գլուխ։
Մյուսը քաղաքի վերևի հրապարակումն է։
Առաջին անգամ տեսնում եմ չար բռնակալության պատկերը, զարհուրելի պատկեր։
Տխրեց իմ մանկական հոգին։
Ուզում եմ տուն դառնալ, բայց հրապարակի վերևում բարձրանում է մի աղմուկ։ Բազմություն։ Վազում եմ։
— Ֆուադ բե՜յը, Ֆուադ բե՜յը․․․
Ֆուադ բեյը գեղեցիկ գլխով, խարտյաշ, երազուն աչքերով մի թուրք է, երիտասարդ, լայնաճակատ, նրբակազմ, բայց առնական, հագնում է չերքեզի շորեր, քայլում է դանդաղ ու հպարտ։ Ֆուադ բեյը Պոլսից աքսորված թուրք հեղափոխականներից մեկն էր, որ աղմուկ էր բարձրացրել հեղափոխականների գլխատման համար։
Ահա բարձրացավ նա մի խանութի քարե աստիճանների վրա և խոսում է հավաքված բազմության։ Նա այլևս այն երազուն աչքերը չունի, մոլեգին մի նայվածք, վսեմորեն վայրենացած, փափախը ձեռին, նրա խարտյաշ մազերը թափված են լայն ճակատի վրա։ Հազիվ կարողանում եմ լսել և հասկանալ մի քանի բառ՝ անկցի և այլն։ Վրա են հասնում բռնակալության հավատարիմ ոստիկանները, պաշարում են Ֆուադ բեյին, հրում, կապում ձեռքերը, քշում տանում։
Բազմությունը, ահաբեկված, զարհուրած, ցրվում է։
Իջնում է նորից լռությունը՝ ծանր, ծանր։
Դառնում եմ տուն։ Բոլոր լուսամուտների վարագույրները քաշված են։
Ներս եմ մտնում։
Ոչ ոք չի խոսում։
Փաթաթվում եմ մորս։
Նա լուռ շոյում է գլուխս։
Խեղդում է ինձ այդ լռությունը։
Ուզում եմ ճչալ, բայց շղթայված եմ լռությամբ։ Ամբողջ քաղաքը դարձել է մի գերեզման։
Սրտիս մեջ երբեմն լսվում է թնդյուն, խուլ արձագանքում և մարում։
