Էջ:Վահան Թոթովենց, Երկեր (Vahan Totovents, Works).djvu/150

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Իսլամական սովորության համաձայն պետք է նվերներով ճամփա դնեին Ալիին իր իսլամ կրոնակիցները։

Հաջորդ օրը, երբ հայրս Ալիի բռումը համրեց տասնևհինգ ոսկին, մորս կրոնական զգացումներին դիպավ։ Նա ասաց.

— Եթե հայ քրիստոնյա մը Երուսաղեմ գնա՝ չես տար։

— Ես իմ գործը գիտեմ,— պատասխանեց հայրս,— Ալին թող ետ գա, ես հարյուրներ կը վաստակեմ։

Մի քանի օրից, երբ Ալին ճանապարհ ընկավ, ցնցոտիներ հագած, բոբիկ և ձեռին մի երկար և անտաշ գավազան, իր իսլամ կրոնակիցներից շատերը ողջերթ մաղթեցին նրան։ Նվեր գրեթե չստացավ։ Նրա սոցիլական ծագումը հաղթեց կրոնական զգացումներին և ընդհանուր հավատքին։

Ալին նորից համբուրեց հորս վերարկուի քղանցքները և համառ, հանդուգն ու վճռական տոնով ասաց.

— Հաջի էֆենդի, աշխարհքին խերը պիտի անիծեմ։

Հայրս Ալիի ճակատից համբուրեց և գաղտագողի մի ոսկի ևս դնելով նրա ափի մեջ՝ ասաց.

— Երուսաղեմեն որ անցնիս, էնտեղ մի ջրհոր կա, Հակովբա ջրհորը, ուր մեր Քրիստոսը հանդիպավ Սամարացի կնոջ, էդ ջրհորին վրա, իմ հոգու համար, մի մոմ վառե։

— Մի քանի հատ կը վառեմ, հաջի էֆենդի, անհոգ ըլլիս,— եղավ Ալիի վերջին խոսքը և ճանապարհ ընկավ դեպի Մեքքե։


* * *

Ալին գնաց, անցավ երկու տարի։ Նրանից ոչ մի լուր։

— Գնաց մի քաղաք, տված դրամդ դրամագլուխ շինեց և բացեց մի խանութ ու կապրի իր համար,— ասում էին շատերը հորս։

Հայրս համառորեն պնդում էր.

— Ալին վերջը-վերջը կուգա, դուք կտեսնեք։

Մեր քաղաքից մի քանի թուրքեր վերադարձան Մեքքեից։

Հայրս հարցուփորձ արավ։