— Բարի լույս,— ասում է Մեյրին։
— Բարի լույս, Մեյրի,— պատասխանում եմ։
Նա ժպտում է սպիտակ ատամներով, աչքերը վառվում են, շրթունքները դողում։ Նա աշխատում է տիրել շրթունքներին, որովհետև շրթունքները շուտ են մատնում մարդու ներքին զգացումները. բայց նրա շրթունքները դողում են քամու առաջ կախված թիթեղի նման։
— Տիկինդ այրի՞ է, Մեյրի,— հարցնում եմ։
— Ոչ, բայց... այո, այրի է... չէ, այրի չէ,— պատասխանում է Մեյրին և բարձր ծիծաղում։
Մեյրիի տիկինը երևում է դռան մեջ։ Ես անմիջապես քաշվում եմ, մինչև անգամ համոզված լինելով, որ Մեյրին վատ է զգալու իմ կոպիտ վերաբերմունքից։
— Բայց ոչինչ,— մտածում եմ,— հետո կիմանա, որ ես քաշվեցի, որպեսզի տիկնոջ դռան մեջ երևալն իմացնեմ։
— Մեյրի,— ճչում է տիկինը զայրացած։
— Այո, մաամ, պատասխանում է Մեյրին ինքնաբերաբար։
Լսում եմ Մեյրիի ոտների ձայնը։ Գնում եմ ներս։
Ինձ զարմացրեց Մեյրիի տարօրինակ պատասխանը իր տիկնոջ այրի լինելու մասին։
— Երանի այրի չլիներ,— մտածում եմ,— այդ փտած կենդանին ստիպված կլիներ մեկնումեկին զբաղեցնել։
Հաջորդ գիշերը վեր բարձրանալիս՝ տեսա, որ Մեյրին բնակարանի դռան առաջն է, ետևում ինչ-որ մի բան է թաքցրել։ Երբ տեսավ, որ վեր բարձրացողը ես եմ, ծիծաղեց և ասաց.
— Վախեցա թե ուրիշն է, լավ որ դուք եք։
Ետևը թաքցրածը դուրս բերեց։ Դա մի երկար կոթով տապակ էր, մեջը խոզի ապուխտ ջարդած։
Նա տապակը երկարեց գազի լամպի վրա։
— Ի՞նչ ես անում,— հարցրի։
— Ապուխտ եմ պատրաստում,— պատասխանեց։
— Այստե՞ղ, կորիդորո՞ւմ, լույսի՞ վրա։
— Այո, ի՞նչ անեմ։
