Հեռախոսի լսափողից զգացի խորին բավականության մի շշնջյուն։ Կարծես զգացի արաբուհու ջերմությունը։
— Այսօր գնացի «Կոնստանտինոպլ» սրճարանը և սուրճ վերցրի, երեկոյան ես ինքս կպատրաստեմ, կխմեք։
— Ուրախությամբ, ուրախությամբ։
— Շուտ եկեք, մի ուշանաք։
— Ե՞րբ է տուն գալիս մր. Շիլդը։
— Առհասարակ ժամը 7-ին։
— Ես կգամ ժամը 6-ին։
— You are so good, so good[1],— բացականչեց արաբուհին։
— Իսկ դուք այնքա՛ն թուխ եք,— պատասխանեցի։
Երեկոյան ժամը 6-ից մի քանի րոպե առաջ ես արդեն Մենհետտընումն էի։ Ուղղակի դիմեցի դեպի տիկին Շիլդի բնակարանը։ Դուռը բաց արավ արաբուհին ինքը և արձանի նման կանգնեց։ Շեմքի վրա ես սպասեցի և գրկեցի նրան իմ նայվածքով։ Նա գինեգույն երկար և թեթև շապիկ էր հագել և լայն գոտիով կապել մեջքը, ուրիշ ոչինչ չուներ հագին։
— Հը՛լո...
— Հը՛լո...
Նա դուռը փակեց ետևիցս, կանգնեց դռան հենած և սկսեց ինձ նայել երկար։
Ես լցվեցի հանցանքի ուրախությամբ...
Մոտեցա նրան...
Հարբեցա նրա բուրումով և արյունով...
Պարոն Շիլդը ծայր աստիճան քաղաքավարությամբ ընդունեց ինձ, հարցուփորձեր արավ իմ մասին։ Որպեսզի ինձ զարմանք չպատճառի, որովհետև ամերիկացիները հազիվ թե այդքան անձնական կյանքում ցանկանան թափանցել, մր. Շիլդն ավելացրեց.
— Այս սովորությունն Արևելքումն եմ սովորել։
— Մի՞թե այդքան երկար ժամանակ դուք եղել եք
- ↑ Դուք այնքան բարի եք, այնքան բարի։
