— Եգիպտոսում կորցրի թե՛ քո և թե՛ եղբորդ հասցեն, այս անպիտան քաղաքն էլ այնքան մեծ է, որ...
— Ի՞նչ էիր անում մինչև հիմա։
— Տեսնում ես, ի՞նչ պետք է անեի, ուսումնասիրում էի թշվառությունը, սովորում էի, թե ինչպես մարդիկ հասնում են դառնության գագաթնակետին և կորցնում իրենց։
— Դառնության գագաթնակետին, ընդհակառակն, մարդիկ գտնում են իրենց և ոչ թե կորցնում։ Թշվառությունը դպրոց է։
— Անտանելի դպրոց է,— ընդմիջեց Ասատուրը։
— Ինչո՞ւ ես այդպես ասում, ես կարծում եմ, որ պետք է պատվով տանել թշվառությունը։
— Այդ մեկը ճիշտ է, տարել եմ պատվով, բայց չգիտեմ, թե ի՞նչ կպատահի սրանից հետո։
Ես շեշտակի նայեցի նրա աչքերի խորքը, կարծես նրա նայվածքը այրվեց իմ նայվածքից, հանկարծակի շուռ եկավ ու սկսեց դիտել հատակը։
— Մենք երբեք չպետք է կորցնենք պատիվը,— ասացի,— ես ինքս թշվառություն շատ եմ տեսել, հիմա էլ նեղ եմ ապրում, բայց ինչ որ կա լավ՝ մարդկային հոգում, աշխատում եմ չկորցնել։
Ասատուրը այս խոսքից ընդոստ ուղղվեց և կիսագոռալով՝
— Ի՞նչ պատիվ, ի՞նչ բան, աշխարհի վայելողները լրբերն են, նրանք, որոնք կողոպտում են, շորթում, կեղեքում։
— Այո, այո, ճիշտ ես, աշխարհի վայելողները նրանք են, բայց մենք այդ լրբերից չենք, մենք աշխատավորներ ենք, մենք պատկանում ենք աշխատանքի բանակին։
— Աշխատանք, հա՜, հա՜, հա՜, մենք աշխատելու իրավունք չունենք, ես պահանջում եմ աշխատելու իրավունք։
Ասատուրը թշվառության մեջ դառնացել էր։
Որոշեցի նրան տանել իմ սենյակը, տալ նրան տարրական հարմարություններ մեղմացնելու նրա դառնությունը։
Ճաշելուց հետո՝
— Ասատուր, գնանք ինձ մոտ, կապրես ինձ հետ մինչև մի գործ ճարես։
