երկաթի մի ճռնչյուն, կարծես մի վիթխարի մեքենա ողբում էր հոգնածությունից, կարծես ամբողջ Նյու-Յորքը իր ահարկու աղմուկով լցվեց իմ հոգում։
Երկաթի այդ առասպելական քաղաքում Ասատուրն ինձ թվաց մի առասպելական հեքիաթ։
— Վերջ ի վերջո ի՞նչ գործ ունես դու այս քաղաքում,— ասացի Ասատուրին։
— Այո, ի՞նչ գործ ունեմ ես այս քաղաքում, ի՞նչ գործ ունեմ այս երկրռւմ. այստեղ մարդիկ քար են, սառած արձաններ,— գոչեց Ասատուրը և սկսեց հեկեկալ։
Հեկեկում էր քարոզիչի սև օձիք դրած վիթխարի այս տղամարդը, հեկեկում էր այնպես՝ ինչպես մանուկն է հեկեկում, երբ ձեռքից խլում են նրա խաղալիքը։
— Դու խաբում ես մարդկանց, դու գարշելի ստախոս ես, հագնում ես եկեղեցական տարազ, քարոզում ես քրիստոնեություն, վերջապես զբաղված ես լայնատարած կեղծավորությամբ։
— Քրիստոնյաները դարեր խաբել են մարդկությունը, շա՞տ ես գտնում, որ մի քիչ էլ ես խաբեմ քրիստոնյաներին։
Չպատասխանեցի։
— Մի քիչ էլ համբերիր, կմտնեմ նավը, և էլ ո՛չ մի եկեղեցական տարազ, ո՛չ մի քարոզ։
Էլի լռություն։
Այս անգամ ես խզեցի լռությունը։
— Գնանք մի քանի բաժակ գարեջուր խմենք։
— Գնանք,— պատասխանեց Ասատուրը, վզից պոկեց օձիքը, փոխեց գլխարկը և դուրս եկանք։
Դուրսը մարդկային հոսանքը շարժվում էր Ատլանտյան օվկիանոսի նման, դանդաղ, ահավոր։
Գինետան սեղանի շուրջը մի քանի բաժակ գարեջուր խմելուց հետո՝ ես առաջարկեցի Ասատուրին գնալ և երաժշտություն լսել։
— Բրոդուեյի վրա Բեթհովեն են նվագում, գնանք։
