Թուրվանտա Քորոն նորից լաց եղավ խեղճ, դժբախտ քրոջ վրա, որն արդեն հանգստանում էր գերեզմանոցում, որի վրա փռված էր թթենու մուգ ստվերը։
Թե՛ Թուրվանտա Քորոն և թե՛ Փալանճի Գրիգորը Թորիկին սկսեցին սիրել խոր սիրով։ Երկուսն էլ նոր զգացին զավակ չունենալու ողբերգությունը, և հազիվ մի քանի ամիս անցած՝ նրանց թվում էր, որ ուրիշի տնից չէին բերել նրան, այլ իրենց տանն էր ծնվել և մեծացել։ Թորիկն էլ մի զարմանալի երեխա էր՝ ո՛չ լաց էր լինում, ո՛չ չարություններ անում, ուր որ նստեցնեին, այնտեղ էլ մնում էր, իրիկունն ինչպես պառկեցնում էին, առավոտյան այնպես էլ զարթնում էր, տային՝ կուտեր, չտային՝ չէր ուտի։
— Ծո՛, Թորի՛կ,— ձայնում էր Փալանճի Գրիգորը, երբ տուն գար խանութից,— ինտո՞ր ես։
Թորիկը հանգիստ գլուխը դարձնում էր, հայացքը հառում Փալանճի Գրիգորին և ապուշ-ապուշ ժպտում։
— Աստծու գառն է,— ասում էր Թուրվանտա Քորոն։
— Քչիկ մի կով է,— առարկում էր Փալանճի Գրիգորը։
Թուրվանտա Քորոն խեթ-խեթ նայում էր ամուսնուն։
Եվ Թուրվանտա Քորոն նստեցնում էր Թորիկին գետնին փռած մի դոշակի վրա և պատվիրում.
— Թորիկ, ղուրբան հոգուդ, ես շուկա երթամ գամ, դուն դոշակի վրա խաղա։
Թուրվանտա Քորոն փակում էր տան դռները, գնում շուկա և, եթե ժամերով էլ չվերադառնար, Թորիկը դոշակի սահմաններից չէր հեռանում։
Փալանճի Գրիգորը մի օր, երբ դիտել տվեց, թե՝
— Մեջը հեչ կրակ չկա։
Կինը պատասխանեց
— Էդպես մըսեր, զաթեն աստված զարկեր է գլխուն, որբ է։
Փալանճի Գրիգորը լռեց, բայց երբեք չէր հաշտվում այն
