— Ի՞նչ ըսին,— հետաքրքրվեց Թորիկը, բայց դողում էր հավանական պատասխանից։
— Կնիկը ի՞նչ ըսե՝ աղեկ է։
Թորիկը լռություն պահեց։ Ներքուստ ցանկանում էր իմանալ, բայց արտաքուստ անտարբերություն ձևացրեց։ Թուրվանտա Քորոն շարունակեց.
— «Ես կարծեցի՝ եկեր ես խնդրես, որ մեր լվացքը դուն ընես», կըսե։
Թորիկը, առաջին անգամ լինելով, փողոցային մի հայհոյանք շպրտեց Իգնատ աղայի կնոջ հասցեին, որին Թուրվանտա Քորոն արձագանք տալով՝ ասաց.
— Ես էլ։
Թուրվանտա Քորոն և Թորիկն ավելի ցած իջան և եկան կանգ առան արհեստավորների վրա։ Համոզված լինելով, որ քաղաքում գտնված որևէ արհեստավոր սիրով և փութկոտությամբ պիտի համաձայներ իր աղջկան Փալանճի Թորիկին կնության տալու, նստեցին և երկար ու բարակ ընտրություն կատարեցին...
— Հացագործ Սիմոյին աղջիկը...
— Աղեկ է, բոյը կարճ է,— առարկեց Թորիկը։
— Պատշարող Օղասաբին աղջիկը, պզտլիկը...
— Աղեկ է, մազը դեղին է, խոշիս չի գար։
— Մսագործ Աստուրին աղջիկը։
— Քիչ մը դուրս ընկած կերևա։
— Կոշկակար Թորոսին մենծը...
— Հի՛, հի՛, հի՛...— ծիծաղեց Թորիկը։
Թուրվանտա Քորոն շալը քաշեց գլխին և ուղիղ կոշկակար Թորոսին տունը գնաց։
Մեծ աղջիկը, Լուսնթագը, սուրճ բերեց Թուրվանտա Քորոյին։
— Քա, Լուսնթագիս տես, մենծցեր, բոյը, բոսը...— գովաբանեց Թուրվանտա Քորոն և խոսքը բաց արավ։
— Թուրվանտա Քորո, ատոր խոսքը հեչ չընես, աղջիկս մինչև դպրոցը չվերջացնե՝ չեմ կարգեր,— պատասխանեց մայրը և դրանից հետո այնպիսի երես արավ, որ Թուրվանտա Քորոն մնաս բարով արավ և դուրս ելավ։
