Էջ:Վահան Թոթովենց, Երկեր (Vahan Totovents, Works).djvu/381

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Անժելը հասկացավ նրա միտքը, մոտեցավ Թորիկին, համբուրեց և ասաց.

— Մինչև մահս ոչ մեկ տեղ չեմ երթար, ես քուկդ եմ։

— Հրեշտակս, գառնուկս, աղվորս...

Թորիկը վազեց խանութ։

Երբ Թուրվանտա Քորոն և Անժելն սկսեցին տան աշխատանքը, Անժելը հարցրեց.

— Թորիկն ի՞նչ գործ կընե։

— Փալանճի է,— պատասխանեց Թուրվանտա Քորոն և ուշադրությամբ նայեց Անժելին՝ իմանալու համար, թե ինչ տպավորություն է գործում։

Անժելը լսեց անտարբեր։

— Կը հավնի՞ս,— ի վերջո հարցրեց Թուրվանտա Քորոն։

— Ինչո՞ւ չէ։

Թուրվանտա Քորոն չհավատաց։ Անժելը նշմարեց նրա տարակուսանքը դեմքի վրա։

— Թուրիկ մայրիկ, ամեն արհեստ պատվավոր է,— ասաց նա։

Թորիկը խանութում երկար չկարողացավ մնալ, խնդրեց հարևանից՝ նայել իր խանութին, ինքն շտապեց տուն։

— Տեսնամ հրեշտակս ի՞նչ կընե,— մտածեց նա։

Անժելը սենյակի բոլոր իրերը թափել էր դուրս և, բոբիկ ոտներով, լվանում էր հատակը ոսկեգույն մազերը փաթաթած մի սպիտակ շորով։

— Հրեշտակս, ի՞նչ կընես,— հարցրեց Թորիկը ներս մտնելով։

— Մեր սենյակը կլվանամ,— ասաց Անժելը և ժպտաց։

— Ես քուկին ոտքերը սիրեմ,— ասաց Թորիկը, կռացավ և համբուրեց նրա ոտները։

Անժելը վեր քաշեց նրան, փարվեց նրա շրթներին և ասաց.

— Թորիկ, հոգիս...

Երբ Թորիկը նորից դեպի դուռն ուղղվեց խանութ գնալու, Անժելը նայեց նրան և շշնջաց.

— Դուն դեմ չե՞ս, որ ես քիչ մը սենյակի ձևը փոխեմ։