— Նո՞ր մարդ... երևի, կարծում ես, Կիևի համալսարանից է։
Պրոֆեսորը զարմացած նայեց կնոջը։
— Մեզ Դիլիջան տանող-բերող շոֆերն է։
— Не может быть!
— Այո՛, նա է։
— Քաղաքային խորհրդի նախագահ...— երկարացրեց պրոֆ. Մելիք-Անդրեասյանը։
— Այն էլ մայրաքաղաքի,— ընդգծեց Ելենա Բեգլարովնան։
— Այս բոլորից փչում է կծված յուղի հոտ, Ելենա։
Պրոֆ. Մելիք-Անդրեասյանին նախ և առաջ դուր չեկավ, որ սկսեցին իրեն ընկեր Մելիք-Անդրեասյան կանչել։
Նա մի անգամ մինչև իսկ զայրացավ և ասաց շատ քաղաքավարի և զգուշավորությամբ.
— Ես ինչո՞ւ ձեր ընկերն եմ
Բայց սրան շուտ վարժվեց, այնքան արագությամբ ընդհանրացավ այդ և դարձավ հասարակ մի դարձվածք։
Պրոֆ. Մելիք-Անդրեասյանը եռանդուն կերպով սկսեց կարդալ լրագրերի միջազգային բաժինները, նոր որդեգրված մի սովորություն, որ տևեց մի ամբողջ տարի և հետո թողեց, ասելով, որ «ոչինչ չի հասկացվում, սրանց ասելով՝ ողջ աշխարհը գործադուլ է և հեղափոխություն»։
— Կարող է պատահել, որ այդպես է, քանի որ գրում են,— ասաց Ելենա Բեգլարովնան։
— Ի՞նչ ես կարծում, աշխարհը միանգամից հո չգժվե՞ց, գոյություն ունի պատմություն, և պատմությունն էլ ունի իր տրամաբանական, երկաթյա տրամաբանական ընթացքը,— հայտարարեց պրոֆեսորը։
— Ռուսաստանում ինչպե՞ս փոխվեց ամեն ինչ...
— Ռուսաստանը եղել է և միշտ էլ պիտի լինի պատմական տրամաբանությունից դուրս,— վճռական պատասխանեց պրոֆեսորը։
Ելենա Բեգլարովնան, որ իր ամուսնու կարծիքներն ու մտքերն ընդունում էր առանց քննադատության, այս վերջինը
