— Այս գիշեր լավ չե՞ս քնել,— հարցրեց նա։
— Ինչո՞ւ ես հարցնում։
— Այնպես...
Պրոֆեսորը չպատասխանեց և սկսեց երթևեկել սենյակում։
— Վերջապես ի՞նչ կա, ասա։
— Ես հիմնական սխալ կատարեցի, որ իմ կյանքի պրոֆեսիան ընտրեցի պատմությունը։
— Ապա ի՞նչ անեիր։
— Ունեի լսողություն, ավելի լավ էր դառնայի երաժիշտ, երաժշտության ամեն մի նոտայում հո չէր կարելի իդեոլոգիա որոնել։
— Իսկապես, ինչ լավ կլիներ երաժիշտ լինեիր, ես էլ այսքան չէի ձանձրանա,— ասաց Ելենա Բեգլարովնան՝ անկեղծորեն։
Պրոֆեսոր Մելիք-Անդրեասյանին դուր չեկավ կնոջ այդ հայտարարությունը, մոտեցավ նրան և ասաց.
— Ձանձրանո՞ւմ ես, հա՞, աղավնյակս, ես չէի իմանում։
— Վերջապես, ամեն օր Նապոլեոն, Մետերնիխ, Ռոբեսպիեռ, Մուրաբո։
— Միրաբո,— ջղայնորեն ուղղեց պրոֆեսորը։
— Թող լինի Միրաբո, հետո ի՞նչ։
— Երանի ես քեզ պես մտածեի, Մուրաբո, Միրաբո, թերևս և Մեհրաբով, ինչ տարբերություն, բոլորը մեկ է։
— Իհարկե։
Պրոֆ. Մելիք-Անդրեասյանը ետև դարձավ հանկարծակի, նայեց կնոջը և հոնքերը կիտած, բայց զսպված զայրույթով, ասաց.
— Միրաբոն ֆրանսիական մեծ հեղափոխության գեղեցկությունն էր։
Պրոֆ. Մելիք-Անդրեասյանը չափազանց գոհ մնաց, որ Ելենա Բեգլարովնան չծիծաղեց, որովհետև նրա համբերությունը հասել էր այլևս պայթելու վտանգավոր կետին։
Այլևս ոչ ոք չխոսեց։ Պրոֆեսորը մի առժամանակ սենյակում երթևեկելուց հետո՝ մոտեցավ հայելուն, ուղղեց հոնքերը,
