առաքյալներն ու սուրբերը, որոնք ամեն տարի օճառով լվացվում են, բայց նկարներն ավելի և ավելի են պայծառանում։ Հիանում է պրոֆեսորը ներկերի այդ տեխնիկայով, հիանում է այն արվեստագետներով, որոնք իրենից հանճարը մաշեցին միջնադարյան հոգու խորշակալից անապատում։
Պրոֆեսորը դուրս եկավ եկեղեցուց։
Մի ծերուկ գյուղացի, արցունքն աչքերին, խաչակնքում է ինչ-որ հայրապետի գերեզմանի առաջ։ Դողդոջուն ձեռքեր ունի այդ գյուղացին, արևից այրած և ակոսված դաժան ճակատ, երեսի խորշոմները, խոր կնճիռները պատմում են արարատյան հողի խուժդուժ պատմությունը, տապը նրան տոշորել է, կծկել, չորացրել և խանձել։
Պրոֆեսորը մոտենում է նրան։
— Քեզ հող տվե՞լ են,— հարցնում է նա։
— Տվել են։
— Ի՞նչ ես անում այստեղ, ինչո՞ւ ես վանք եկել։
— Եկել եմ աղոթելու, որ հողս բերք տա։
Պրոֆեսորը նրան համոզում է, որ աղոթելով հողը բերք չի տա, պիտի լսել միայն գյուղատնտեսական հրահանգչին։
— Է՛հ, փուճ է։
— Ի՞նչը։
— Բոլորը։
Գյուղացին ձեռքը թափ է տալիս ու անցնում։
Պրոֆ. Մելիք-Անդրեասյանը մտնում է Ղազարապատ։
Կլոր դարավոր ծառի տակ նստած է մի կին՝ լուռ։ Պատի տակին մի հավ՝ թևերը ձգած մինչև գետին։
Անսահման ողբ և լռություն։
Անկյունի սանդուղքներից վար է իջնում մի եպիսկոպոս, ձեռին մի հարթուկ։ Նայում է եպիսկոպոսը պրոֆեսորին — կարծես, ուրիշ աշխարհից է դիտում նա։
— Լճում ջուր կա՞,— հարցնում է պրոֆեսորը ծառի տակի կնոջը։
— Շոգ է,— պատասխանում է կինը և երեսը շուռ տալիս։
Այո, չպիտի խոսել։ Վիթխարի հնոցը վառված է, հրդեհված է Արարատյան դաշտը։ Այդ բովանդակ մթնոլորտում
