Մտնում է սենյակը, ձեռքով շոշափում է Արևհատի անկողինը։ Չկա։
Նանին չի իմանում, որ նրա անկողինը խոտն է, կանաչ և թավշյա։
— Աղջի՜, աղջի՜...
Քար լռություն։
Խռովվում է մայրական հոգին։
Բարձրանում է կտուրը, նայում լուսնին։ Նրան թվում է, որ լուսինն իր ամուսնու, Արևհատի նահատակ հոր, գանգն է, որ թափառում է երկնքում՝ անհանգիստ և տանջված, նայում է նա գիշերին, որոնում է նրա դահճին։ Խեղճ և որբևայրի կնոջը թվում է, որ թափառական գանգը կշտամբում է իրեն, որ չկարողացավ գտնել դիակը և թաղել, տալով նրան հավիտենական հանգիստ։
— Աղջի՜, Արևհա՜տ...
Արևհատի ծամերի մեջ գիշերվա հովն է խաղում, նանի, նրա սիրտը երգում է՝ որպես քնարը բնության, գնա՛ քնիր, հանգիստ և անխռով, աճում է քո աղջիկը՝ ինչպես բարդին առվի ափին, վարարում է նրա արյունը՝ ինչպես գետը գարնան։
— Ահո՜...— ձայն է տալիս Արևհատի հորեղբայրն այգու պռնկին։
Լողում է լուսինը՝ ինչպես շիրիմ չգտած անհանգիստ գանգը։
Հորեղբայրն օրորում է գլուխը, և բահն ուսին՝ քայլում է առվի ափերով։
Նանին վայր է իջնում կտուրից արցունքն աչքերին։
— Աղջի՜, Արևհա՜տ...
— Այստեղ եմ, նանի,— ձայն է տալիս Արևհատն անկողնից։
Նանին մտնում է ննջարանը, մոտենում է անկողնին, ձեռքը դնում Արևհատի ճակատին։ Վառվում է ճակատը ջահել աղջկա։
— Աղջի՛, ո՞րտեղ էիր։
Արևհատն ուզում է պահել ամեն ինչ իր սրտում, բայց սրտից բարձրացող մի ալիք խեղդում է նրա կոկորդը։ Պետք
