Էջ:Վահան Թոթովենց, Երկեր (Vahan Totovents, Works).djvu/571

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

անելու համար ներքին աշխարհի մեջ և ունկնդրելու հավետ այն երգը, որ սրտում երգում են բյուրավոր թռչուններ։

Հասան նրանք կայարան։

Հնչեց զանգը։

Արևհատին թվաց, որ թակաղն է ազդարարում հուղարկավոր թափորին՝ շարժվել դեպի գերեզմանատուն։ Վազում են արցունքները, խոշոր և ջինջ, Արևհատի այտերից, տխրում է հոգին՝ ինչպես մահվան փոսի ափին, դադարում է բյուրավոր թռչունների երգը։

Մի ծաղկավոր թաշկինակ ծածանվում է գնացքի լուսամուտից։ Արևհատին թվում է, որ իր վառվող սրտի բոցն է այդ։

Գնացքը շարժվում է, շարժվում է և Արևհատը գնացքի ուղղությամբ, հանկարծ դեմ է առնում երկաթյա մի արգելակի, կուրծքը հենում է երկաթներին և հառում է իր վառվող սրտի բոցին, որ հետզհետե անէանում է, երբ գնացքը մտնում է անտառապատ կիրճը։ Արևհատը լսում է գնացքի խուլ մռնչոցը ձորն ի վար։

Դատարկվում է փոքրիկ քաղաքի երկաթուղային կայարանը, միայն մի աղջիկ, այտերի վրա փոսիկներով, տխուր և արցունքոտ աչքերով, դեռ նայում է երկաթյա գծերին, որոնք գնալով մոտիկանում են իրար և կորսվում ահավոր կիրճի մեջ։

Բարձրանում է մթնշաղը, հեռավոր գյուղի վրա թափվում է ոսկի և վարդ, Արևհատը քայլում է ցորենի դաշտով՝ գլուխը կախ և արցունքոտ աչքերով։

— Աղջի՛ Արևհա՛տ։

— Այստեղ եմ, նանի։

— Աղջի՛, ի՞նչ եղավ։

— Գնաց, նանի։

Կծկվեց նանիի սիրտը։

Ոչ ոք չի կարող զգալ ջահել աղջկա սիրո մորմոքը, որքան մայրը՝ սիրով ծնած նրան։

— Արևհատ, մեռնեմ քո լույս երեսին, մեռնեմ ես քո արև հասակին։

— Աշխարհը մութն է, նանի։