— Աշխարհը լույս է, իմ մեկ հատիկ, մեր սիրտն է մութ։
Փաթաթվում են իրար, մայր և աղջիկ, լաց են լինում՝ ջանալով արցունքի լուսավոր կաթիլներով փարատել մութը սրտի։
Բայց մութը գնալով խորացավ, որովհետև վրդովվեց աշխարհի «խաղաղությունը», ոտի հանվեցին միլիոնավոր աշխատավոր բազմություններ։ Տերերը քշեցին նրանց արյունահեղ և ահավոր ռազմի։
Ուսանողին ևս քաշեցին ուսանողական գրասեղաններից և քշեցին ռազմաճակատ։
Հիշեց Արևհատը.
— Կվերադառնամ, երբ ծիրանի ծառի ձյունը թափվի երկրի վրա, և սվսվա դաշտերի գարնանավերջի սղոխը,— ասաց ուսանողը։
Եվ երբ թափվեց ծիրանի ծառի ձյունը երկրի վրա, և դաշտերում սվսվաց գարնանավերջի սղոխը, Արևհատը վազեց գավառական փոքրիկ քաղաքի երկաթուղային կայարանը և սպասեց նրան։
Կայարանում պատեց նրան տարակուսանքը, մթին և անորոշ, տարակուսանքը սիրող և տոչորվող աղջկա։ Այդ տարակուսանքը մաղվեց շրջապատի բոլոր իրերից և սուզվեց նրա հոգու մեջ։
Նրա սիրտը թռավ դուրս, երբ անտառապատ և մթին կիրճի խորությունից և հեռավորությունից ոռնաց գնացքի շչակը։ Արևհատի թևերը դատարկ էին ու տաք, և սպասում էին լցվելու, բայց գնացքը եկավ ու գնաց, բերեց բազմություններ աղմկոտ և փութկոտ, թափեց մթերքներ՝ աննախընթաց՝ գավառական փոքրիկ քաղաքի համար, և հեռացավ՝ տանելով այլ բազմություններ և այլ մթերքներ։
Գնացքներ նորից եկան ու նորից գնացին, բայց Արևհատի սիրտը, կծկված և տրտում, մնաց կայարանի երկար ու սև բարդիների ստվերների տակ։
