տոպրակում մի կտոր սև հաց և մի քանի կտոր շաքար, մի կրուշկա՝ թեյի համար, և ուրիշ ոչինչ։
Ոչ ոք չի ճանաչում նրան։ Անձկությամբ և սրտի տրոփյունով չորս կողմն է նայում, որոնում է Արևհատին. նա գիր էր գրել, որ գալիս է, ինչու՞ չկա Արևհատը, մի՞թե ժամանակը փոխեց նրա սիրտը։ Կարմիր պարտիզանին պաշարեց տարակուսանքը՝ մթին, թաց։ Նրա քայլերն ուղղվեցին դեպի գյուղ, որտեղ փայլում էին Արևհատի աչքերը։ Դաշտում ոչ մի աղմուկ, միայն խոտն է հծծում մեղմիվ և քաղցր, բուրում են ծաղիկները՝ ինչպես առաջ, երկնակամարում աստղեր կան, կարծես ավելի առատ, քան առաջ, թերևս Արևհատի արցունքներն են, որ կախվել են երկնակամարից։
Գյուղին մոտենալիս՝ նրա ականջին հասավ աղեխարշ մի մորմռքի ողբը։ Կին է ողբացողը, անտարկույս՝ մի մայր։ Ձայնը գալիս է աղբյուրի գլխից։ Մոտենում է։ Աղբյուրը կարկաչում է՝ ինչպես առաջ, նրա երգը միօրինակ է և հավիտենական։ Աղբյուրին մոտիկ, մի քարի վրա նստած է մի կին, գզգզված մազերով։ Կարմիր պարտիզանը մոտենում է խելագար կնոջը, սիրտը թռչում է վանդակից, ծնկները դողում են, և աչքերը մթնում։
— Նանի,— հազիվ արտասանում է կարմիր պարտիզանը։
Եվ երբ աչքերի տեսողությունը վերստանում է, տեսնում է Արևհատի նանուն, որ այսահարի նման վազում է դեպի սարը․ նա փախչում է մարդկանցից։
Ցերեկները նա սարից վայր չի իջնում, որպեսզի մարդկանց երեսը չտեսնի, իսկ կեսգիշերին, երբ ամենավերջին կենդանի շունչն անգամ քաշվում է ծածկի տակ, գալիս է գյուղ, նստում է աղբյուրի գլխին և ողբում։
Կարմիր պարտիզանը քայլեց գյուղամեջ, բախեց Արևհատի դուռը, բաց արին օտար մարդիկ։
— Ինչ՞ եք ուզում։
— Արևհատին։
