Հովնաթանը ժպտաց։
Այս ժպիտը սրտապնդեց տասնևվեց տատեկան աղջկան։ Տասնևվեց տարեկան աղջիկը ո՛չ կին է, ո՛չ աղջիկ։ Այդ տարիքի աղջկա ներքին էությունը տարտամ է, անորոշ զգացումների մեջ տարուբեր, մեկ կին է, մեկ՝ աղջիկ։ Ահա լսում է նա մի ձայն, դյութիչ մի ձայն, բայց չի իմանում, թե որտեղից եկավ, կարծես մեկը դիպչում է իրեն, ընդոստ ետ է դառնում, խռովահույզ և սրտատրոփ. ոչ ոք չկա, արդյոք քամի՞ն էր, որ թափահարեց և անցավ։ Դա մի անիմանալի խաղ է, որ շարունակվում է՝ մինչև աշխարհը մերկանա նրա առաջ, մինչև պատռվի թանձր քողը, մինչև ծագի կյանքի արեգակը և արյունախինդ սրերով պատառոտի այն մութ գիշերը, որ արհավրալից բարձրանում է յուրաքանչյուր աղջկա հոգու և սրտի դիմաց։
Հովնաթանը քաշեց շորը կավի վրայից։ Մարգարիտը ճչաց և փաթաթվեց եղբորը։
— Դավի՜թն է։
— Այո՛, Դավիթն է։
Հովնաթանը նրան պտտացրեց արձանի բոլորտիքը և դիտեց քրոջ հետզհետե պայծառացող աչքերը։ Նրա վախի տեղատվության հաջորդեց ուրախության և վստահության մի բարձր մակընթացություն։
— Մարգարիտ, ուզում եմ քեզ էլ քանդակել։
— Այսպե՞ս։
— Այո, այսպես։
— Հայրիկը, մայրիկը…— շշնջացին քրոջ վարդագույն շրթունքները։
— Ոչ ոք չի տեսնի, առավոտները, աշխատանքից առաջ, կիրակի օրերը. հետո՝ դու իմ քույրն ես։
— Դու իմ եղբայրն ես,— ասաց Մարգարիտը և գրկեց եղբորը։
Երբ Հովնաթանը փակեց բրուտանոցի ծանր դուռը, արեգակի վերջին շողերը հեռանում էին դաշտի բարձրաբերձ ծառերի գագաթներից, կտուրների կարմիր կղմինդրներից, իսկ արևմտյան երկնքից մաղվում էր անթեղված կրակների մանիշակագույն մոխիրը։
