կերպով մի աղոթք կարդալով, հետո երեքը միասին ձգեց հարթ տախտակի վրա։ Գնդակները պտտվեցան, պտտվեցան և ապա դադար առին։
Դերվիշն արտագրեց մի թղթի կտորի վրա գնդակների այն կողմի թվանշանները, որ դեպի վեր էին նայում։ Հետո սկսեց հաշվել, գումարել և նրանցից հետևանքներ դուրս բերել։ Երբ վերջացրեց իր համարումները, ասաց․
— Դուք հարցրիք՝ օրը բարի՞ է, թե չար։ Իմ գնդակները մինչև կեսօր չար են ցույց տալիս, իսկ կեսօրից հետո փոքր առ փոքր սկսվում է բարին։
— Հասկացա, — ասաց խանը գոհունակությամբ։ — Հիմա գուշակեցեք, թե կռիվը ինչպե՞ս կվերջանա։
Դերվիշը կրկին ձգեց գնդակները տախտակի վրա, և առաջվա նման համարումներ անելով, պատասխանեց․
— Մինչև կեսօր հաղթությունը ձեր թշնամու կողմը կլինի, իսկ կեսօրից հետո բախտը կդառնա ձեր կողմը։
— Փա՛ռք լինի ամենակալ աստծուն, — բացագանչեց խանը ուրախությամբ․ — հաղթությունը դարձյալ ինձանով է վերջանում։
— Բայց ձեր ուրախությունը կարճատև է երևում․․․ — ասաց դերվիշը խորհրդավոր ձայնով։
— Ինչպե՞ս, — հարցրեց խանը գունաթափվելով։
— Ես չեմ կամենում խլել ձեզանից ձեր քաջալերությունը․․․
— Մի՜ խնայեք, ասացեք, խնդրեմ, ես հեշտ հուսահատվող մարդ չեմ։
— Սպասեցե՜ք, իսկույն կբացատրեմ ձեզ։
Դերվիշը կրկին գնդակները ձգեց տախտակի վրա և տխրությամբ պատասխանեց․
— Իրավ է, այդ կռվի մեջ հաղթությունը ձեզանով կվերջանա։ — Բայց․․․
— Մի թաքցրեք, ասացեք խնդրեմ, — անհամբերությամբ հարցրեց խանը։
— Բայց հետո․․․ մի քանի օրից․․․ գուցե մի քանի շաբաթներից հետո․․․ կկատարվի մի այլ, ավելի սարսափելի կռիվ, որի մեջ դուք կհաղթվեք․․․
Խանը բավական հանգիստ կերպով պատասխանեց․
— Այդ ոչինչ․ մի քանի շաբաթներից հետո թող աշխարհը կործանվի, ինձ համար փույթ չէ, բավական է, որ այսօր ես կռվի դաշտից հաղթող կվերադառնամ։
