— 6 —
Մէկ երկու ժամէն հրաւիրեալները ոտքի կ՚ելնեն մեկնելու համար։ Պապիկ աղան ալ կ՚ելնէ և տուն կը դառնայ։ Անկողին կը մտնէ չկրնար քնանալ, քունն անդառնալի կերպով փախած է։ Կ՚ելնէ անկողինէն քիչ մը կը կարդայ որ քունը գայ․ չգար։ Ուրիշ քնաբեր գիրք մը կ՚առնէ, հնար չէ քնանալ նոյն իսկ եթէ․․․ «Օրուան կեանքը» կարդայ։ Այսպէս Պապիկ աղան մինչև առտու կը տապլակի անկողնոյն մէջ՝ և կ՚սկսի այն ատեն քնանալ ուր ամէն մարդ կ՚արթննայ և գործի կ՚երթայ։
Ահաւասիկ քաղաքավարութեան արդիւնքը։
— Թող չերթար էֆէնտիմ, թող տունր նստէր, պիտի առարկուի մեզ։
Միթէ մարդս իր տան մէջ աւելի՞ ագատ է։
Փորձենք։
Իրիկունը տունդ կը դառնաս, հագուսաներդ կը հասնեա և գիշերազգեստդ կը հագնիս և սենեակիդ մէկ անկիւնը կը քաշուիս ու կը նստիս։ Քիչ մը կ՚անցնի, կերակուրի սեղանը կը դրուի։ Կինդ, հայրդ, մայրդ, զաւակներդ, եղբայրներդ, քոյրերդ , թոռներդ կ՚առնես և վար կ՚իջնաս ընթրելու։ Սեղասնէն կ՚ելնես, խահուէդ կը խմես և սանկ կ՚երկննաս բազմոցիդ վրայ։
— Չաթ, չաթ, չաթ․․․։
— Վա՜աայ․․․ հի՞ւր է արդեօք․․․։
— Չաթ, չաթ, չաթ․․․։
— Ո՞վ մտիկ պիտի ընէ ասոնք նա․․․ Ըսէք որ հոս չեմ․․․։
