Այս էջը սրբագրված է
Մին չոքում է, մին պառկում
Եվ սրտիցը խոր տնքում.
Ասել կուզե դշխուհուն՝
«Դեն շպրտիր»: — «Ա՛յ իմ շուն,
էսօր քեզ ի՞նչ պատահեց»,—
Ասավ շանը ու շոյեց։
Հետո մտավ սենյակը,
Դրեց, փակեց դռնակը
Ու սկսեց նա բանել,
Պատուհանում կազ մանել,
Ապրեշումից թել հանել,
Ախպրանց ճամփեն հա պահել,
Ալ խնձորին ծուռ նայել։
Խնձոր, խնձոր, ի՜նչ խնձոր,
Կտոտ, հյութոտ, մեղրածոր,
Հոտոտ-մոտոտ թարմ ու նոր,
Կարմրաթշիկ, ոսկեհատ,
Կուտ ու կորիզ նռան հատ
Երևում են կեղևից,
Նոր է քաղած տերևից։
Կույսը ելավ սրտամաշ,
Չըհամբերեց մինչև ճաշ.
Խնձորն առավ նա ձեռքին,
Մոտեցրեց շրթունքին.
Մի քիչ կծեց ատամով
Ու կուլ տվեց խիստ համով.
Մին էլ հանկարծ իմ կույսը,
Իմ հոգյակը, իմ լույսը,
Անձեն, անձուն, անբարբառ
Փռվեց տեղը շնչասպառ։
Դալար կռներ թափվեցան,
Պայծառ աչքեր փակվեցան.
