Էջ:Քնած դշխուհու և յոթ քաջերի հեքիաթը.djvu/11

Շունդ ինչքա՜ն կատաղած է,
Աղքատ կուզե, որ կըծե.
Եկ ինձ մոտ»։ Կույսն ուզում է
Հաց բերի, շունն հուզվում է.
Պատշգամբին կպչելով,
Ոտներն ընկած հաչելով,
Թույլ չի տալիս աղջկան
Մոտենալու էն կնկան.
Հենց պառավը դեպ նրան,
Հարձակվում է հա վրան
Ինչպես կատղած, գազազած։
«Էս ի՞նչ հրաշք, — կույսն ասաց,—
Էսօր շունը ինչ վա՛տ է,
Կարելի է քնատ է»։
Բերեց հացը ցած նետեց,
Շանը մի կերպ խտըտեց.
Պառավն առավ ու ասաց.
«Աղջի՛կ, օրհնի քեզ աստված,
Շունը վերև չի թողնի,
Էս խնձորը դու բռնի»։
Ու մի խնձոր մեղրածոր
Ոսկեզօծած, կարմրավուն,
Վեր է գցում դշխուհուն։
Շունը վերևն է զլում,
Կույսը խնձորն է խլում։
«Շան հաչոցը քեզ ի՞նչ Փույթ,
Աղավնյա՛կս, անձանձրու՜յթ
էդ խնձորը կարմրախետ
Անուշ կանես ճաշից ետ»։
Պառավն ասաց, հեռացավ,
Շունը նորից չարացավ,
Նա վազում է, վազվզում,
Կոնծկոնծում է, մըզմըզում,

64